منشی به‌غایت صلح‌جو دارم. آرزوهایم از این قرارند: کلبه‌ای محقر، سقفی کاهگلی، تختخوابی خوب، غذایی نیکو، شیر و کره‌ی بسیار تازه، گل کنار پنجره و در برابر خانه درختان زیبا؛ و اگر خداوند عزیز بخواهد مرا کاملاً خوشبخت کند، می‌گذارد لذت برم از دیدن اینکه شش تا هفت نفر از دشمنانم به این درختان حلق‌آویز شده‌اند. پیش از مرگشان همه‌ی ستم‌هایی را که در زندگی به من روا داشته‌اند با رقت قلب خواهم بخشود؛ آری، آدمی باید بر دشمنانش ببخشاید، اما نه پیش از اینکه به دار آویخته شوند.

رنج از سه جهت ما را تهدید می‌کند، یکی از جانب بدنمان که محکوم به تلاشی و اضمحلال است و حتی از درد و ترس که نشانه‌های خطرند راه گریزی ندارد، دیگر از جانب جهان بیرون که با نیرویی چیره، بی‌رحم و ویرانگر به ما هجوم می‌آورد و سرانجام از جانب رابطه‌مان با دیگران. شاید رنجی که از این سرچشمه‌ی آخر برمی‌خیزد دردناک‌تر از هر رنج دیگر باشد؛ گرایش ما این است که این رنج را یک نوع زائده تلقی کنیم، حال آن‌که این رنج نیز مانند رنج‌هایی که سرچشمه‌ی دیگر دارند سرنوشتی محتوم است.

می‌توان با صراحت گفت که سعادت انسان در برنامه خلقت منظور نشده است.

طبعا کسی که در وهم است هرگز موهوم بودن نظر خود را تشخیص نمی‌دهد.