طبعا کسی که در وهم است هرگز موهوم بودن نظر خود را تشخیص نمی‌دهد.

رنج از سه جهت ما را تهدید می‌کند، یکی از جانب بدنمان که محکوم به تلاشی و اضمحلال است و حتی از درد و ترس که نشانه‌های خطرند راه گریزی ندارد، دیگر از جانب جهان بیرون که با نیرویی چیره، بی‌رحم و ویرانگر به ما هجوم می‌آورد و سرانجام از جانب رابطه‌مان با دیگران. شاید رنجی که از این سرچشمه‌ی آخر برمی‌خیزد دردناک‌تر از هر رنج دیگر باشد؛ گرایش ما این است که این رنج را یک نوع زائده تلقی کنیم، حال آن‌که این رنج نیز مانند رنج‌هایی که سرچشمه‌ی دیگر دارند سرنوشتی محتوم است.

تنها مرگ دیگران را وا می‌دارد برای درد و رنج ما احترام قائل شوند، پیش پاافتاده‌ترین رنج‌ها در اثر مرگ بزرگ جلوه می‌کنند.