کتابی به سبک ادبیات روس نوجوان بودم خوندمش عالی بود 
        

          به عنوان یه معلم همیشه فکر میکردم که می تونم با بعضی بچه ها کنار بیام و با بعضی هاشون هم نمی تونم ارتباط برقرار کنم. ماکارنکو تو این کتاب توضیح میده که چطوری يه کانون اصلاح و تربیت تو سال‌های 1920 اداره میکنه و هرکدوم از آدم هایی که به اونجا فرستاده می شدن چه جور شخصیتی داشتن و ماکارنکو تلاش میکرده چه طوری باهاشون ارتباط برقرار کنه. نوع تعلیم و تربیت اجتماعی نشئت گرفته از کمونیسم تو این کتاب برام جالب بود. فکر می‌کنم برای اونایی که معلم هستن خیلی کتاب خوبی باشه که ببینن 100 سال پیش در شوروی ماکارنکو  به چی فکر میکرده و تعلیم و تربیت رو چه طوری می‌دیده .
        

          از اولین کتاب‌هایی که شوق «آدمی دیگری شدن» و‌ «آدمی دیگری ساختن» رو‌ در من زنده کرد.
دارای داستان زیبا، مضمون پرمعنا برای معلمان و تصویری رویایی برای کسی که دوست داره با بهتر کردن حال آدم‌ها، جهان رو تغییر بده.  

شاید باورتون نشه، ولی نسخه‌های وطنیش رو‌ هم داریم 😉👌
        

          رمانی جذاب با متنی روان به همراه محتوایی خوب و مناسب.
به نظرم این کتاب فقط مختص افراد فعال در حوزه تعلیم و تربیت نیست (هرچند که برای اون‌ها لازمه😉) بلکه هر کس می‌تونه اون رو به عنوان یک رمان زیبا و روان مطالعه کنه.
حجم کتاب شما رو نترسونه، چون به نظرم متنش شما رو جذب خودش می‌کنه و خیلی راحت می‌تونید بخونیدش😇


        

          هر چند بار که از من بپرسند "تأثیرگذارترین کتاب زندگیت کدام کتاب بود؟" به طاعون و برادران کارامازوف و مرگ ایوان ایلیچ فکر می‌کنم و سرآخر می‌گویم داستان پداگوژیکی.. 
معلمی شغل عجیبی است. ماندن و گذشتن‌ها و بالیدن‌ها و حتی سقوط کردن‌ها را تماشا کردن است. معلمی کردن واقعا لذت گسی دارد که من اولین بار با کلمات آنتوان سمیونویچ ماکارنکو آن را زیر زبانم چشیدم. 
        

          داستان پداگوژیکی را خرداد ۱۳۹۳ خواندم و چقدر دوستش داشتم. با این کتاب زندگی کردم. نویسنده  - ماکارنکو -  از چهره‌های سرشناس تعلیم و تربیت در شوروی سابق است.
پداگوژیکی به معنای  تعلیم و تربیت است.  اما اینجا منظور تربیتی نیست که توی کلاس و نیمکت و زنگ تفریح بگنجد. اینجا حرف از یک کانون اصلاح و تربیت نوجوانان خلافکار است، در جنوب شوروی قدیم و اوکراین فعلی.

ماکارنکو با قلمش، آن فقر و فلاکت و سرمای استخوان‌سوز و همه‌ی شلوغی و همهمه‌ی کولونی را با آن جماعت نوجوان خلافکار چنان جان‌دار ساخته که آدم بی‌اختیار دلش می‌خواهد برود آن کلونی را پیدا کند و از نزدیک تماشایش کند. دزدکی بگویم حتی گاهی  هوس می‌کند کاش خودش هم یکی از همان بچه‌های خطاکار  کولونی بود، تا سهمی از آن زندگی جمعی و سخت و عجیب ببرد.

همین یک کتاب از ماکارنکو کافی بود تا نامش به لیست محبوبترین نویسندگان من اضافه شود.