کتاب روایت و روایتگری در سینما می‌گوید موفقیت یا شکستِ فیلم‌ها به کارایی و اثربخشیِ داستان‌گوییِ آن‌ها وابسته است. باکلند، برای اثبات این نظریه‌، اجزای اصلیِ داستان‌گویی سینمایی را در میان چندین شیوه‌ی مختلفِ فیلم‌سازی شناسایی می‌کند و توضیح می‌دهد که این اجزا چطور، به‌تنهایی یا در ترکیب با هم، در شکل‌گیری نقشه‌ی کلی فیلم نقش ایفا می‌کنند. به باور او، موفقیت فیلم به این بستگی دارد که فیلم چطور به یک ساختار روایی درست و دقیق شکل می‌دهد و چگونه این روایت را برای تماشاگران محدود و فاش می‌کند. فیلم‌هایی با ستارگان محبوب، کارگردانان مشهور، و ارزش‌های تولیدی بالا هم هم اگر اجزای داستان‌گویی‌شان درست و دقیق طراحی نشده باشند ممکن است شکست بخورند، به عبارتی اگر اجزای داستان‌گویی‌شان نتوانند نقشی مؤثر در نقشه‌ی کلی فیلم ایفا کنند.

ساختار کلی کتاب
کتاب روایت و روایتگری در سینما از دو بخش اصلی تشکیل شده است. بخش اول، با عنوان «مبانی»، با بحثی موجز درباره‌ی پیدایشِ روایت، روایتگری، و عوامل روایی در سینمای آغازین شروع می‌شود و بعد، شرح می‌دهد که دستکاری فضا و زمان سینمایی چگونه می‌تواند تماشاگران را شیفته و مسحور جهان داستانی فیلم کند. در این بخش، که از چهار فصل تشکیل شده، باکلند ساختار روایی فیلم‌های هالیوود کلاسیک و معاصر را با ارجاع به نمونه‌هایی مثل آثار هیچکاک و مجموعه فیلم‌های جیمز باند واکاوی می‌کند؛ برای بررسی و توضیح کارکرد روایتگری در سینما از موردکاویِ فیلم‌‌هایی نظیر دختر گمشده، تسخیرشده و پارک ژوراسیک بهره می‌گیرد؛ و عناصری روایی مثل بیان و بازتابندگی را با کمک مثال‌هایی از دو فیلم هتل بزرگ بوداپست و مارنی شرح می‌دهد.

وارن باکلند در بخش دوم کتاب، با ‌عنوان «گونه‌های داستان‌گویی»، مفاهیم معرفی‌شده در بخش نخست را به کار می‌گیرد و بسط می‌دهد تا شیوه‌های معینی از سینمای روایی را بررسی کند. این بخش به‌ جای مروری کامل و دقیق بر روایت فیلم در سراسر تاریخ سینما و تمامِ جهان، سراغ چند روندِ مهم و غالب در چشم‌انداز سینمای معاصر می‌رود: مسئله‌ی روایت‌های فمینیستی و فیلم‌سازانِ زن (فصل پنج، با بررسی نمونه‌های دختر گمشده و اورلاندو)؛ اهمیت پایدار سینمای هنری به‌عنوان نوع خاصی از فیلم با مخاطبانی محدود (فصل شش، با بررسی نمونه‌های آلیس در شهرها و اینلند امپایر)؛ ظهورِ شیوه‌ی متمایزی از داستان‌گویی که متکی بر روایتگری غیرقابل‌اعتماد و پیرنگ‌های پازل‌وار است (فصل هفت، با بررسی نمونه‌های فقط یک بار زندگی می‌کنید، وحشت صحنه، و اثر پروانه‌ای)؛ و رشد گروهی کوچکی از فیلم‌ها که تحت‌تأثیر منطق بازی‌های‌ ویدئویی هستند (فصل هشت). این مطالعاتِ موردیِ مشخص نشان می‌دهند که چطور می‌توان هر شکلی از فیلم‌سازی را از منظر داستان‌گویی شناسایی و تحلیل کرد.

در هر فصل از کتاب روایت و روایتگری در سینما، خوانندگان با روش‌های متفاوت تجزیه و تحلیلِ قصه‌گویی سینمایی آشنا می‌شوند. باکلند شرح می‌دهد که سرپیچی از شیوه‌های سنتی روایت در سینما، مثلاً در روایت‌های فمینیستی، سینما هنر و استفاده از راویان ناموثق، چگونه می‌تواند به ادراک قدرتمندتر و عمیق‌تری از روایت و روایتگری منجر شود. او برای ارائه‌ی مباحث کتاب از انواع فیلم‌های کلاسیک و امروزی در ژانرهای مختلف و همچنین از دو سبک نسبتاً جدید قصه‌گویی سینمایی (فیلم معمایی و فیلم‌هایی که منطق روایی‌شان متکی بر بازی‌های ویدیویی است)  مثال می‌زند. این کتاب ابزارهای اصلی برای فهم قصه‌گویی سینمایی را در اختیار خوانندگانش می‌گذارد و در پایان هر فصل نیز منابعی برای مطالعات بیشتر معرفی می‌کند.