اگر قرار باشد از میان نمایشنامه‌هایی که تا امروز از محمد چرم‌شیر خوانده‌ام فقط یکی را به دیگران پیشنهاد دهم یا امکان دوباره‌خواندنش را داشته باشم، بی‌شک انتخابم «پروانه و یوغ» است. 
نمایشنامه کوتاه است، حسابی تصویر دارد و جهان‌بینی منسجمی پشتش است. به‌نظر من «پروانه و بوغ» درباره‌ی «چگونه بودن» است. حرفم را با مهم‌ترین بخش نمایشنامه تمام‌ می‌کنم:
«من برای تو کاری نمی‌تونم بکنم، ونسان. برای هیچ‌کس کاری نمی‌تونم بکنم. من فقط تلاش می‌کنم ارتباط‌ها رو بفهمم. اون‌ها رو به هم وصل کنم تا تصویر مبهمی از جهانِ تو، خودم و دیگرون رسم کنم…»
        

          «من پشت اون کلماتِ نامه‌ها خودمو پنهون نکردم. من حتی پشت اون نقاشی‌هایی که یه روز عاقبت می‌کشمشون پنهون نیستم. من پشت خودم پنهونم تئو. من نمی‌خوام خودم باشم که خودمو نشون می‌دم. می‌خوام دیده بشم. منو پیدا کن تئو.»

این کوتاه شگفت‌انگیز، صبح من رو برد به یه دشتِ آفتاب‌گردون. یه دشت که گردنِ دراز آفتاب‌گردوناش از باد خم شده. نور خورشید مایله و از پشت ابرها دور و نزدیک می‌شه. نور و سایه، دوری و نزدیکی، آشنایی و ناآشنایی. در آغوش کشیدن کسی که عمیقاً دوستش داری و می‌دونی هرگز نمی‌توانی کنارش باشی. همین‌قدر شگفت‌آور و جادویی، همین‌قدر دردناک و رنج‌آور و شبیه زندگی.