«می‌ببینید، سیاستمدارها دانشمند‌ها رو باور دارن (پرون-ریشتر)، و دانشمندها رمان‌نویس‌ها رو باور دارن (روسی-ماسدونیو فرناندز). بخش عمده‌ای از خواننده‌های رمان‌ها دانشمندها هستن، چون اون‌ها آخرین نماینده‌های جامعه‌ی قرن نوزدهمن، تنها کسایی که واقعاً به عدم قطعیت واقعیت و فرم داستان توجه دارن. ماسدونیو می‌گفت، فیزیکدان‌ها اسم کوارک رو روی ذره‌ی بنیادینِ کیهان گذاشتن تا ادای احترامی به شب‌زنده‌داری فینگان‌های جویس کرده باشن. تنها دوستی که آینشتاین تو پرینستون داشت، تنها معتمدش، هرمان بروخِ رمان‌نویس بود، همون که آینشتاین از کتاب‌هاش، مخصوصاً مرگ ویرژیل ، از حفظ نقل قول می‌کرد. باقی آدم‌های دنیا عمرشون رو صرف باور کردنِ خرافات تلویزیونی می‌کنن» شهر غایب

«وقتی النا مُرد، دوست ماسدونیو، راجزاروف، کنارش بود و کل روز رو باهاش موند. ماسدونیو با حرکات سنگین و ماخولیاییِ یه ربات قدم برمی‌داشت، وزن آهن توی روحش و نبود النا داغی روی سینه‌اش بود. روی یه کاناپه دراز کشیده بود و راجزاروف بی‌پروا سعی داشت کمی سر حالش کنه. ماسدونیو بی هیچ حرفی با دقت به ماجرای دلاوری‌های آنارشیستیِ اون گوش می‌داد. اما یک‌هو، وقتی ‌که راجزاروف مکث کرد تا استراحتی به خودش بده و یه کم برندی بخوره، ماسدونیو، با صدایی که به‌خاطرِ چند ساعت حرف نزدن گرفته بود، گفت: «”یه بار یه ژنرال اتریشی به پدرم گفت: «بعد مرگم همیشه به تو فکر می‌کنم». برای من فکر کردن به النا چیز عجیبی نیست، اما حالا که اون مرده، چیزی که عمیقاً غمگینم می‌کنه اینه که اون به من فکر کنه.“

رنجی که می‌کشیدم بیشتر از حد تحملم بود، اما یادم اومد که مادرم می‌گفت اگر عاشق کسی هستی باید یه آینه‌ زیر بالشتت بذاری و اگر اون شخص رو در خواب‌هات ببینی، به این معنیه که باهاش ازدواج می‌کنی. شب، وقتی همه تو خانه به خواب می‌رفتند، با پای برهنه می‌رفتم حیاط‌خلوت پشتی و آینه‌ای رو که پدرم هر روز صبح با اون ریشش رو می‌تراشید از روی میخ برمی‌داشتم. یه آینه‌ی مربعی بود با قاب چوبی قهوه‌ای‌رنگ و زنجیر کوچیکی که باهاش از پشت به میخِ روی دیوار آویزون می‌شد. تو طول شب، مرتب هی خوابم می‌برد و بیدار می‌شدم و سعی می‌کردم تصویرش رو تو رؤیاهام ببینم. گاهی اوقات به ‌نظرم میومد که به‌مرور تو گوشه‌ی آینه ظاهر می‌شه. یه شب، بعدِ سال‌ها، خواب دیدم که دارم توی آینه باهاش رؤیا می‌بینم. درست همون‌طوری دیدمش که قبلاً بود، دختری با موهای قرمز و چشم‌های جدی. من کاملاً عوض شده بودم اما اون تغییر نکرده بود، و طوری به‌سمتم میومد که انگار دخترم بود.

معتقدم که نقد ادبی باید سعی کند بستر تخیلی و ضمنیِ آثار ادبی را تصور کند. در این مورد، این سؤال مطرح می‌شد: واقعیت مستتر در شب‌زنده‌داری فینگان‌ها چیست؟ و پاسخ این است: واقعیتی که در آن مردم معتقدند زبان همان چیزی است که در این متن نوشته شده است. همین موضوع را می‌توان درباره‌ی شهر غایب گفت. می‌توان گفت که شهر غایب رمانی است که در آن من جامعه‌ای را تصور کرده‌ام که با داستان‌ها کنترل می‌شود، مانند رمانی واقع‌گرایانه از جامعه‌ای که در آن چیزی که واقعاً وجود دارد داستان‌های شفاهی است و ماشین‌هایی که خرده‌داستان‌های آرژانتین را بازگو می‌کنند. در اینجا می‌توانید بین کاری که من با شب‌زنده‌داری فینگان‌ها در «جزیره» کرده‌ام و چیزی که بناست در سراسر شهر غایب اتفاق بیفتد ارتباطی برقرار کنید.