بُرِش:" عشق برای آنکه محقق شود باید قوانین دنیای ما را زیر پا بگذارد. عشق رسوا و خلاف قاعده است؛ جرمی است که دو ستاره با خارج شدن از مدارِ مقررشان و به هم پیوستن در فضا مرتکب می‌شوند. مفهوم رمانتیک عشق که متضمن گسستن و گریختن و فاجعه است یگانه مفهومی از عشق است که امروز ما می‌شناسیم چون همه چیز در جامعه ما مانع از آن است که عشق انتخابی آزاد شود."
/پینوشت: مطالعه در بابِ تنهایی، ملال و عشق ضرورت است چرا که امروزه این مفاهیم از مسائل مهم بشریبه حساب می‌آیند و این جریان، بخشِ لاینفک و مهمِ مبارزه است.
        

          کسی که از چشم دیگران خودش را ببیند زندگی نکرده، عاشق نشده بلکه تنها موجودی منفعل بوده که خواسته برآورده کرده است
        

          قلم زیبا ، اما اندیشه گُنگ. اونقدر با اطلاعات ورودی و مقدمه من رو بمبارون کرد، که نتونستم تا انتها بخونم و رهاش کردم. باید زودتر تکلیفم رو روشن میکرد😁
        

          جوامع صنعتی با هر نوع «ایدئولوژی»، سیاست یا اقتصاد می‌کوشند تفاوت‌های کیفی -یعنی انسانی- را تبدیل به همسانی کمی کنند. شیوه‌های تولید انبوه در مورد اخلاق، هنر و عواطف و احساسات هم به کار بسته می‌شود. تناقض‌ها و استثناها از میان برده می‌شوند، و این باعث می‌شود ما دیگر نتوانیم به عمیق‌ترین تجاربی که زندگی می‌تواند عرضه کند، یعنی کشف واقعیت به صورت وحدتی که اضداد در آن گردهم آمده‌اند، نایل آییم. نیروهای جدید بنا به حکم رسمی تنهایی را منع می‌کنند و به این ترتیب عشق را منع و بدل به وصلتی قهرمانی و پنهانی می‌کند. دفاع از عشق همواره کاری خطرناک و فعالیتی ضد اجتماعی بوده است. امروز دفاع از عشق کاری انقلابی نیز هست. مشکل و مسئله‌ی عشق در دنیای ما نشان می‌دهد که چگونه جامعه دیالکتیک تنهایی را در عقیم‌ترین وجهش عقیم می‌گذارد. زندگی اجتماعی هر گونه امکان وصلت عاشقانه‌ی حقیقی را از میان می‌برد.
عشق یکی از بارزترین مثال‌های غریزه‌ی دوگانه‌ای است که باعث می‌شود ما هر چه عمیق‌تر خویشتن را بکاویم، و در عین حال از خود برآییم و خود را در دیگری تحقق بخشیم: مرگ و باززادن، تنهایی و وصلت.
        

          همان‌طور که در یادداشت مترجم آمده است این مقاله فصل پایانی کتاب هزارتوی تنهایی از همین نویسنده است.
از این‌رو خواننده باید کتاب را به دیده‌ی یک مقاله بنگرد و بخواند.
        

          نه تنها تنهایی، بلکه این کتاب کم حجم اکتاویو پاز، کالبدشکافیِ دیالکتیک زیبایی و عشق و رنج نیز هست. چنان که نویسنده با چاقویی نامرئی، رگ و پی این مفاهیم را از هم جدا می‌کند، و اگر نگاه اعتقادی یا ایدئولوژیک را کنار بگذاریم، اتفاقا گذاره‌هایی پذیزفتنی ارائه می‌کند.
        

          کتاب دیالکتیک تنهایی فصل آخر و در واقع یک جمع‌بندی بر کتاب هزارتوی تنهایی اثر اکتاویو پاز هست و شاید همین عدم ترجمه‌ی کامل کتاب قضاوت در موردش رو سخت کرده. کتاب در ۵۰ صفحه اگرچه طول و عرض زیادی نداره اما عمق زیادی داره و نسبتاً سنگینه. همون‌طور که از اسم کتاب مشخصه سنگ بنای کتاب تنهاییه و ابتدای کتاب در مورد عشق و اینکه بسیاری از قوانین و عرف باعث شده عشق واقعی بروز نکنه و ازدواج و قوانین و نگاه به اون باعث دور شدن از عشق واقعی شده صحبت کرده و این رو یکی از عوامل تنهایی عنوان کرده. در ادامه هم به مسائلی مثل مدرن شدن جوامع و بیش از اندازه مهم شدن مقوله‌ی کار(شغل) پرداخته. مسائل دیگه‌ای که بهش پرداخته مرگ و زندگی، دین و مذهب و اسطوره‌ها و رابطه‌ی اونها با تنهاییه. من با بیش از نیمی از نظرات نویسنده موافق نیستم.ه
        

          اکتاویو پاز در ابتدا یک شاعره ، شاعری که کلماتش در نهایت درخشندگی در  فضای روحت می چرخه . کلمه رو می فهمه و شعر رو در  اوج بیان می کنه .....شگفت زده ات می کنه .  به اوج  می بردت و  به قعر ؛  شعر یک لحظه اس و  تو توی همون لحظه غوطه می خوری  و   شعر های اکتاویو پاز  لبریز از  " آن "  هایی ست که به سرشاری مرگ بیان شدن ......

.
طلسم افسونگری که فضا را 
با بال های خود می پوشاند 
فرو می ریخت 
معجزات ساده ای که پرندگان نامیده می شوند
همه چیز به همگان تعلق داشت 
تنها یک کلمه به گستردگی در میان بود
 یگانگی
کلمه  ای ماننده به خورشید 
و ذرات به کلمات زبانی بدل شدند 
که ما با  آن سخن می گوییم  .....
.
و اما در مورد  این کتاب در مورد تنهایی و عشق حرف زده بود ....و  باز تو در مورد  این جمله بندی می فهمی که یک شاعر داره باهات حرف میزنه  ....ترکیب جملات ......شاید چون شاعر به  طرز دیگری در کاغذ نفس می کشه ......البته کتاب یه  مقدار خلاصه  بود ..:

.
عشق جرمی ست که دو ستاره با خارج شدن از مدارشان مرتکب می شوند  ...
.
زمانی که انسان از  این ازلیت و  ابدیت ، که در آن همه ی زمان ها یکی بودند ، تبعید شد . پا به زمانی گذاشت  .که عیار و سنجه داشت و زندانی ساعت و تقویم شد .
به  محض آنکه زمان به دیروز و امروز و فردا تقسیم شد بشر دیگر از یکی بودن با زمان باز ماند .....
.
ممنون آقای اکتاویو پاز .