یادداشت نرجس درزاده

        اکتاویو پاز در ابتدا یک شاعره ، شاعری که کلماتش در نهایت درخشندگی در  فضای روحت می چرخه . کلمه رو می فهمه و شعر رو در  اوج بیان می کنه .....شگفت زده ات می کنه .  به اوج  می بردت و  به قعر ؛  شعر یک لحظه اس و  تو توی همون لحظه غوطه می خوری  و   شعر های اکتاویو پاز  لبریز از  " آن "  هایی ست که به سرشاری مرگ بیان شدن ......

.
طلسم افسونگری که فضا را 
با بال های خود می پوشاند 
فرو می ریخت 
معجزات ساده ای که پرندگان نامیده می شوند
همه چیز به همگان تعلق داشت 
تنها یک کلمه به گستردگی در میان بود
 یگانگی
کلمه  ای ماننده به خورشید 
و ذرات به کلمات زبانی بدل شدند 
که ما با  آن سخن می گوییم  .....
.
و اما در مورد  این کتاب در مورد تنهایی و عشق حرف زده بود ....و  باز تو در مورد  این جمله بندی می فهمی که یک شاعر داره باهات حرف میزنه  ....ترکیب جملات ......شاید چون شاعر به  طرز دیگری در کاغذ نفس می کشه ......البته کتاب یه  مقدار خلاصه  بود ..:

.
عشق جرمی ست که دو ستاره با خارج شدن از مدارشان مرتکب می شوند  ...
.
زمانی که انسان از  این ازلیت و  ابدیت ، که در آن همه ی زمان ها یکی بودند ، تبعید شد . پا به زمانی گذاشت  .که عیار و سنجه داشت و زندانی ساعت و تقویم شد .
به  محض آنکه زمان به دیروز و امروز و فردا تقسیم شد بشر دیگر از یکی بودن با زمان باز ماند .....
.
ممنون آقای اکتاویو پاز .