اول به هوای اسم وسوسه کننده و جلد عجیبش خریدمش. و واقعا فضای داستان مشابه اسم و تصویر روی جلد بود. داستان در نروژ و سوئد اتفاق می‌افته، فضای جنگل و رودخانه و کوه‌ها و... اینقدر خوب توصیف شده که انگار واقعا اونجایی. میری توی یه کلبه چوبی، بارون روی صورتت رو توی هوای شرجی حس می‌کنی، از سرما یخ می‌زنی، پوستت با شاخه ها خراش برمیداره، در یک کلام زندگی توی اون فضا و حس و حال ها رو عمیقاً تجربه می‌کنی. فلاش بک های بسیار از حال به گذشته داره، که سبک مورد علاقه من تو داستان نویسیه. که گذشته رو در خلال خاطرات و فلاش‌بک ها بسازی. خوندنش رو سر فرصت و حوصله توصیه می‌کنم. تنها نقطه ضعفش ترجمه فارسی سخت:)و بعضاً بدخوان بود. یک جاهایی حس می‌کردم سانسور شده ولی قابل حدس بود و می‌شد فهمید چه اتفاقی در داستان افتاده و به روند داستان لطمه نمی‌زد. در آخر قلبم پیش لارسه، تا ابد❤️
          

            داستان در مورد پیرمرد ۶۷ ساله است که برای زندگی به محلی ازدور از  شهر در دل طبیعت نروژ رفته، اما ملاقات با تنها همسایه اش که در کلبه ای نه خیلی نزدیک به او زندگی می کند خاطرات زندگی اش در حدود ۱۵ سالگی را به یادش می آورد وقتی با پدرش یک تابستان به روستایی رفتند. و در آنجا با پسری عجیب دوست می شود. داستانی آرام که حس تنهایی، آرامش، غم، طبیعت و غوطه خوردن در گذشته را به خواننده القا می‌کند.رمانی که قطعا ارزش وقت گذاشتن و خواندن را خواهد داشت. ترجمه ی کتاب  هم بسیار خوب است.
          

            یکی درباره‌ی این کتاب نوشته بود مشکلش اینه که باید کنار شومینه بشینی بخونیش و من شومینه ندارم. خواستم بگم به شدت باهاش موافقم. این داستان از جنگل‌های سرد و زمستونی نروژ در ستایش تنهایی و سکوت، باید کنار شومینه، درحالی که شاید داری شکلات یا چای داغ می‌خوری خونده شه. داستانی که در عینِ سادگی و روانی، میخکوبت می‌کنه و مدام در حال خوندنش شگفت‌زده می‌شی. اولین داستانی بود که از ادبیات نروژ می‌خوندم و فضای سحرآمیزش باعث شد دلم بخواد بیشتر و بیشتر با ادبیات اروپای شمالی آشنا شم.
          

            «و این خود ما هستیم که معین می کنیم خار ناملایمات کی بر روح و تن مان بنشیند.»
همون طور که گفتم من هر چیزی که توش حتی جمله کوچیکی مربوط به اسب ها باشه رو دوست خواهم داشت. چه برسه به دومین کتاب خوبی که توش آدم ها ارتباط فرای حیوان و انسان با اسب جماعت(!) داشتن.
اولین کتابی بود که از نروژ می خوندم.(تا جایی که یادمه) من کشور های اسکاندیناوی رو کلا دوست دارم چون طبع سرد افرادش هارمونی خوبی با گرمای چوب های طبیعتشون داره؛ و از نظر خود من توی نروژ که باشی ارتباط با طبیعت و جنگلش جذاب تر از ارتباط با آدم هاشه.
این کتاب مردونه اس. یعنی شما از جای جای کتاب برداشت های مردونه نسبت به جهان اطراف شخصیت پیدا می کنید. این لزوما زن ستیزانه نیست و من این ویژگی رو دوست دارم. اینکه در یک جبهه با قوت حضور داشته باشی اما این حضور؛ آسیب زننده به جبهه مقابل یا متضادت نباشه.
تمام مدت صحبت «قدرت»ه. قدرتِ اینکه من طبیعت و آدم هاشو تو دستام داشته باشم. آدمِ اصلیِ داستان هم دقیقا همین طوریه. وقتی طبیعت باهاش کنار می آد؛ حس می کنه همه چیز تحت کنترلشه و بعد یهو ممکنه یه شوک طبیعی (مثل افتادن درخت) «تراند» قصه ما رو عصبی و خسته و سرگشته کنه؛ که چرا با وجود تمرکزی که داره روی قدرت نمایی اش می ذاره؛ همه چیز اون طوری نمی شه که اون برنامه ریزیش کرده.
به طرز خیلی واضحی؛ پسر از پدر تاثیر گرفته. خب برای همه آدما ممکنه این اتفاق پیش نیاد؛ اما تو این کتاب تراند پدر خودش رو یه قهرمان می دونه که فقط گاهی نمی تونه بهش اعتماد کنه. و بقیش که نگم بهتره چون لو می ره داستان:)
داستان نسبتا قوی بود؛ شاید گاهی آدمی مثل من که طبیعت جنگلی براش یه رویای دور و گاهی عذاب آوره رو گیج می کرد با توصیفاتش؛ اما به اندازه بودن و خسته نمی کرد آدمو از نفهمی خودش:))
آخرش رو دوست نداشتم. اصلا کاش ادامه داشت:)
یه چیز بد دیگه اش سرنوشت بقیه آدمای داستان بود. تمرکز خیلی زیادی روی خاطرات کودکی تراند و خودش گذاشته شده بود و دوست داشتم نویسنده که واقعا در برگشت به عقب ها و یادآوری خاطرات انقدر ظریف و خامه ای:) کار کرده یکم از بقیه هم برامون حین داستان الانش بگه.
بیشتر نمی نویسم چون یه چیز هایی رو بنویسی فقط حرف مفت زدی؛ حرفی که حرفه ولی مفت می شه؛ برای زدن این حرفا باید یکی بیاد زیر زبونتو؛ مغزتو؛ حرکات دستات و چشماتو بکشه بیرون و خودش برای حلاجی کردنشون تلاش کنه:)
فقط بخونید و لذت ببرید.