کتاب قشنگی بود و از خوندنش لذت بردم. گرچه ترجمه اش جوری بود که خیلی سرعتمو کم میکرد و میتونست بهتر باشه ولی در کل ماجرای کتاب و سرگذشت خونواده "سونجا" برام جالب بود. 
اتفاقاتی که در زمان اشغال کره توسط ژاپن رخ داده واقعا ناراحت کننده اس. و این کتاب به خوبی سختی های مهاجرای کره رو تونسته نشون بده.
        

          از همان موقعی که بچه‌تر بودم و مثلا هشت جلد آن شرلی را می‌خواندم، داستان‌های این مدلی شدیدا ناراحتم می‌کردند. کدام مدل؟ این که داستان در طول سال‌های زیادی روایت شود و شخصیت‌ها به دنیا بیایند و بمیرند و کلا از داستان حذف شوند و برویم نسل بعدی و بعدی.
البته این کتاب عوامل ناراحت‌کننده‌ی زیادی دارد. جنگ و اشغال و خودکشی و قحطی و بی پولی و ...
پاچینکو داستان چند نسل یک خانواده‌ی کره ای است از سال ۱۹۳۹، یعنی قبل از اشغال کره توسط ژاپن تا بعد از جنگ‌ جهانی و دو تکه شدن کره و سال ۱۹۸۹. البته در همان اوایل کتاب خانواده مهاجرت می‌کنند به ژاپن و بیشتر داستان را از ژاپن می‌شنویم.
داستان کلی شخصیت دارد که واقعا هر کدام‌شان خوب پرداخت شده‌اند. و اصلا عجیب نیست که نوشتن این کتاب سی سال طول کشیده است ولی این موضوع برایم جالب بود که یک بارنویسنده داستان را کامل نوشته و کنار گذاشته و دوباره از اول شروع کرده و حتی چند سالی هم ژاپن زندگی و با کره‌ای های مهاجر صحبت می‌کرده.
داستان با وجود حجم زیادش جذاب و روان است و سریع جلو می‌رود ولی  بعد از خودکشی یکی از اصلی‌ترین شخصیت‌ها، داستان برایم خیلی خسته‌کننده و دوست نداشتنی شد. مرتب منتظر بودم دیگر تمامش کند. با این حال من دوستش داشتم. توصیفات جزئی و دقیق داشت از مدل زندگی‌ای که بسیار بسیار از من دور بود و کمتر راجع بهش شنیده بودم و البته این کتاب در قسمت جنگی خوانی کتاب‌خانه‌ی من بود که از قسمت‌های بسیار مورد علاقه‌ام است.
 یک سری جبهه گیری‌هایش شدیدا آزار دهنده بود. جنگ جهانی دوم که در کتاب آغاز شد، از آن جایی که داستان در ژاپن می گذشت، منتظر رسیدن به قسمت بمبارن هیروشیما و ناگازاکی بودم و حتی نگران که حالا چه بر سر خانواده می‌آید. ولی کل اشاره‌ی نویسنده به این قضیه، این بود که جنگ تمام شد با بمباران نهایی. و از نه هسته‌ای بودن بمباران صحبت می‌شود و نه از عاملش! حتی یکی از شخصیت‌های داستان هم که در ناگازاکی دچار سوختگی می‌شود، نهایتا با یک کامیون نظامی آمریکایی به خانه بر می‌گردد و سرباز آمریکایی که ماشین را می راند:
دست تکان داد و دندان‌های صاف و سفیدش را آشکار کرد.
دوا و درمانش هم که فقط با لوله‌های بزرگ سوختگی مال آمریکا ممکن است!
در ادامه‌ی داستان هم آمریکا فقط همان لند آو آپورچونیتی معروف است. 
آخر کتاب وقتی خواندم نویسنده پاچینکو را با بورس هنری بنیاد نیویورک نوشته است، اصلا تعجب نکردم!!

پی نوشت:
کلی کلمه جدید ژاپنی یاد گرفتم از دیدن کلمات آشنای کره‌ای ذوق کردم:)
        

          کم نیستند کتاب هایی که سرگذشت یک نسل را در چند دوره روایت میکنند، کتاب هایی که گاهی هم منبع اقتباس میشوند و سر از دنیای تصویر در می آورند، پاچینکو یکی از همین روایت هاست، روایت سه نسل از مهاجران کره و زندگی پر از رنج و تلاش آنها در ژاپن. پاچینکو را با اینکه به زبان اصلی خوانده ام و برگردان در دسترس نبود، با این حال برایم جذاب و خواندنی بود
        

          تاریخ سرگذشت نسل‌هاست
داستان رنج، ستم و شادی
ایستادگی، شکست، جنگ و صلح
مهاجرت‌ها، پای‌فشردن‌ها، بازگشتن‌ها
سنگ‌قبرهای بدون نام، آدم‌های هویت‌باخته، ریشه‌ها، زادگاه
پاچینکو داستان چهار نسل از خانواده‌ی مهاجر کره‌ایست، مثل هزاران خانواده‌ی دیگر که هیچ کس نامشان را هم نمی‌داند؛ نسل‌هایی بی‌نشان که سازندگان تاریخند.
———————————
پ.ن 1: اگر شما هم مثل من نمی‌دونید پاچینکو چیه باید بگم که من به جاتون سرچ کردم. یک بازی ژاپنی مثل پین بال هست که برای قمار هم استفاده میشه اما بهتون پول واقعی نمیده و فقط می‌تونید جایزه بگیرید. ( قمار با پول واقعی در ژآپن غیرقانونیه.)

پ.ن 2: از روی این کتاب یک مینی سریال هم ساخته شده که محصول مشترک کره، ژاپن و آمریکاست و در اپل‌تی‌وی پخش شده.
من بعد از خوانش کتاب سراغ سریال رفتم و به شما هم پیشنهاد می‌کنم که همین کار رو انجام بدید. فضاسازی بسیار خوبی داره و یکی از مهم‌ترین مزیت‌هاش نسبت به کتاب اینه که شما اختلاف زبان‌ها رو می‌شنوید؛ چیزی که در کتاب مشخص نیست!
اگر هم با فضای اون روزهای شرق آسیا آشنا نباشید سریال خیلی در تصویرسازی کمکتون می‌کنه. مونتاژها عالیه و انتخاب بازیگرش حرف نداره (از این نظر که چهره‌های عروسکی و عملی نمی‌بینید. همه‌ی چهره‌ها همون تیپیکال سنتی چشم بادومی‌هاست.). تیتراژش هم جز معدود تیتراژهایی بود که هر قسمت تماشاش کردم و نزدم بره.😅
اما ...
کتاب پایان‌بندی بهتری داره و اگر کتاب رو نخونده باشید ممکنه بعضی جاهای سریال براتون گنگ باشه چون خیلی سریع از بعضی شخصیت‌ها و حوادث می‌گذره. در واقع نقطه‌ی کانونی سریال و کتاب کمی با هم اختلاف دارند.
        

          این کتاب روایت زندگی یک خانواده کره‌ای در یک بازه زمانی ۱۰۰ ساله است.
سونجا به همراه همسرش، باک ایساک راهی اوساکا می‌شود تا زندگی جدیدی رو شروع کند. وضعیت مهاجران کره‌ای در آن‌جا اسفناکه. به سختی کار می‌کنند و با درآمد ناچیزی زندگی را می‌گذرانند.
این کتاب تلاش‌های سونجا، بچه‌ها و نوه‌هایش‌ را روایت می‌کند...
.
چند نکته🌱:
۱. این کتاب اطلاعات خوبی درمورد تاریخ کره و ژاپن به خواننده می‌دهد؛ البته باید توجه داشته باشید اصلا قرار نیست از درمورد فاجعه هیروشیما و ناکازاکی مطلبی بخوانید و نویسنده هیچ اشاره‌ای نمی‌کند. نویسنده کتاب، خانم مین جین لی دورگه آمریکایی_کره‌ای است و پس باید حساب این مسئله نیز دست‌تان باشد و متوجه جهت‌گیری‌های کتاب باشید.
روایت داستان از سال ۱۸۸۳ تا ۱۹۸۹ است.
در این بازه زمانی:
کره تحت سیطره ژاپن در می‌آید و سرزمین آن‌ها به ژاپن افزوده می‌شود. 
پس آن هم جنگ جهانی دوم روی می‌دهد و شوروی و آمریکا کره را تقسیم می‌کنند. کره شمالی تحت تسلط شوروی و کره جنوبی تحت کنترل آمریکا در می‌آید. طی این جدال و اتفاقات، مهاجران زیادی از کره راهی ژاپن می‌شوند و کتاب سعی دارد وضعیت این مهاجران را به تصویر بکشد.
سال‌های بعد از آن هم دو کره در حال جنگ بوده‌اند تا همین الان...

۲. کتاب خیلی طولانیه.( حدود ۶۷۰ ص)
چون نویسنده سعی داشته، شرایط رو به خوبی توصیف و خواننده رو متوجه درد و رنج مهاجران کند.

۳. با توجه به داستان این کتاب مینی سریالی ۸ قسمتی هم ساخته شده.
سریال کل داستان کتاب رو پوشش نمی‌دهد و احتمالا دنباله‌ای هم دارد. سریال پرش‌های زمانی زیادی دارد و بین گذشته و آینده(؟) در نوسان است پس اگر کتاب را نخوانده باشید متوجه سریال نمی‌شوید.
من فیلم رو دوست نداشتم و به نظرم کتاب خیلی قوی‌تره. 

۴. فیلم و کتاب مناسب هر سنی نیستند پس اگر خواستید به کسی معرفی کنید، از قبل درمورد این مسئله تحقیق کنید.

۵. تعداد شخصیت‌ها خیلی زیاد است. اگر شما هم در حفظ کردن اسم‌های کره‌ای مشکل دارید، بهتر است اسامی و نسبت‌شان را یک جایی بنویسید.
(در یکی از عکس‌ها اسامی خانواده سونجارو نوشتم، در واقع شجره‌نامه ژنتیکی‌ش رو کشیدم. برای فهم نسبت‌ها، مرگ، جنسیت و... خوب است.)
.
📘متن کتاب:
می‌خواهی آدم خیلی بد ببینی؟
یک آدم معمولی را فراتر از تصورش موفق کن. ببین وقتی بتواند هرکاری که می‌خواهد بکند، چقدر خوب خواهد بود.

هر قدر نیاز داری خرج کن، اما فقط چند سکه را تو یک قوطی بینداز و فراموش کن آن را داری. یک زن همیشه باید چیزی کنار بگذارد.

اما خدایی که همه‌ی آن کارهایی را بکند که ما فکر می‌کنیم درست و خوب است، نمی‌تواند خالق کائنات باشد. می‌شود عروسک دستی ما.

ما باید به تحصیلات به چشم سرمایه‌گذاری نگاه کنیم.
.
📽️دیالوگ فیلم:
شوهرم چند سال پیش مرد.اون نمی‌خواست بچه‌هام کره‌ای یاد بگیرن. و حالا بچه‌هام زبونی رو که مادرشون باهاش خواب میبینه بلد نیستن.

مهم‌تر از موفق شدن اینه که چطور موفق شدی.
.
۷ مرداد ۰۳🌱