سال ۱۹۰۷ در حومه‌ی بوینس‌آیرس یک پزشک درگیر آزمایشی ‘گستاخانه و غیرمعمول می‌شود تا حد فاصل میان زندگی و مرگ را بسنجد و صد سال بعد، یک هنرمند مشهور در جست‌وجوی دگرگونی زیبایی‌شناسی، افراط می‌کند و خود را به یک شیء هنری تبدیل می‌کند. لاراکی می‌پرسد ما تا کجا می‌خواهیم در پی تعالی باشیم؟ دنیای «خودخوار» مملو از بازنمایی ابتذال، افراط و ناراحتی است: مورچه‌های عجیب‌وغریب، اعضای بدن از‌دست‌کفته، روابط عشقی وسواس‌آمیز و گیاهان انسان‌خوار. وضعیت بسیار خنده‌دار، هوشمندانه و گیرای کتاب نشان می‌دهد هیولا هرگز یک بیگانه نیست بلکه نتیجه‌‌ی تلاش بی‌وقفه و افراطی ما برای پیشرفت جمعی و شخصی است.

درواقع «خودخوار» از دو داستان نشکیل شده که هر دو ریشه در یک طرز تفکر دارند و از وسواس‌های یکسانی نشات گرفته‌اند. در یک طرف، دکتری که درگیر یک ابتکار علمی جنون‌آمیز و بی‌رحمانه است، در یک آسایشگاه حومه‌ی شهر و در سوی دیگر، یک هنرمند مشهور که جستجوی زیبایی‌شناختی خود را به حد افراط رسانده و خود را به یک موضوع آزمایش تبدیل می‌کند.