«ماها تو این زندگیِ تنگمون، هی پاهامون به هم می‌پیچه و رو سر و کول هم زمین می‌خوریم و خیال می‌کنیم تقصیر اون یکیه. غافل از اینکه، این زندگیمونه که تنگه و ماها رو به جونِ هم‌دیگه می‌ندازه!»
        

          بسم الله 

داستان خوبی بود...
حال هر روزمان است، وقتی پول داریم حالمان خوب است و وقتی بی‌پولیم حالمان خراب خراب...
متغیر زندگی‌مان شده است پول...
البته جلال در این داستان نیشتر انتقاد نسبت به بی‌توجهی به زنان، هم زده است. 
        

          خواندمش و شد موضوع پژوهشی کوچک در دوره ارشد...
        

          امان از دلِ هاجر...
چقدر هنگام خوندن داستان غم به دلم نشست!
داستان شروعی خوب، پرداختی مطلوب، اما پایانی عجولانه داشت. آل‌احمد قطعا با داستانش، انگشت اتهامش را به سوی جامعه‌ی مرد سالار گرفته بود، اما نتوانست زیرساختی را جهت فرهنگ‌سازی فراهم کند، به طوری که هاجر در پایان داستان از کرده‌ی خود پشیمان شد! انگار که هاجر هیچ حقی در زندگی از جمله یک دل‌خوشی ساده مانند «لاک» ندارد.
مثل همیشه با خواندن داستان‌هایی از سبک زندگی مردم در گذشته‌ی نه چندان دور ایران، زمانی که خود به دنیا نیامده بودم لذت بردم... از وصف خلقیات افراد، محیط زندگی و ... اما در کل داستانی نه خوب و نه بد، بلکه معمولی بود.

یازدهم آذرماه یک‌هزار و چهارصد و یک