این کتاب هم تمام شد. آنی نبود که انتظارش را داشتم. آن جمله‌ی خوب بزرگ‌ترین توهین به یک انسان انکار رنج اوست را هم پیدا نکردم. سرچ کردم و فهمیدم احتمالا در یادداشت‌های روزانه‌اش بوده.

داستان در ایتالیا اتفاق می‌افتد و به نظر می‌رسد می‌خواسته اعتراضی باشد ولی قسمت‌های کوچکی را به این موضوع اختصاص داده و اگر به چنین موضوعات سیاسی-اعتراضی‌ای علاقه دارید تا نان و شراب و دانه‌ی زیر برف و خانواده‌ی تیبو و امثالشان هست، چرا ماه و آتش؟

زنان داستان خیلی آزاردهنده بودند. ضعیف، سطحی، بی‌فرهنگ، مبتذل، بیچاره.

خود داستان هم چیزی به من نفهماند. اتفاقاتی افتاد که بیشتر روایت بود و یاداوری.

از چزاره پاوزه انتظار خیلی بیشتری داشتم که براورده نشد و وقتی فهمیدم این آخرین کتابش بوده، از این هم ناامیدتر شدم. فکر نمی‌کنم علاقه‌ای داشته باشم کتاب دیگری از او بخوانم.

ترجمه‌اش خیلی بد بود. ویراستاری هم.

        

          نه خبری از ترجمه توانای طاهرنوکنده هست نه محتوای کتاب چندان چنگی به دل می زنه. چند فصل اولش شبیه تماشای مردابی زیبا ست اما تداوم آرامش مرداب‌گونه از یه جایی به بعد دیگه کلافه کننده میشه
        

          این کتاب اولین بار در سال 1370 به فارسی درآمده بود. نوکنده زبان ایتالیایی می‌داند و تابه‌حال آثاری از ناتالیا گینزبورگ، الساندرو باریکو و... را ترجمه و منتشر کرده. و گویا چند سالی هم هست که دارد کمدی الهی را ترجمه می‌کند. 


ماهنامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هفتم، سال 1394.
        

          من آخر یه روز می رم و واسه یه مدت ایتالیا زندگی می کنم. آخرش زبان ایتالیایی رو یاد می گیرم. آخرش یه چیزاییم می شه عین سنت های ایتالیایی ها. شایدم حتی یه تاکستان بخرم در حد رفع احتیاجات شخصی! این خط و این نشون توی تابستون ۲۰۲۰/۱۳۹۹