کتاب مردکوچک کاملا در حد و اندازه ی اسمش ظاهر شده و روایتگر داستان مردی است جوان که سودای کاری بزرگ‌دارد، اما توان و قدرتش در آن حد و اندازه نیست، پس دست به هر کاری میزند، سرانجامش  فاجعه‌ای بیش نیست.
دانیل شخصیت اصلی کتاب درست در زمانی که نیاز به حمایت دارد به دلایلی از این حمایت محروم میشود، روحیه‌ی دانیل چنان قدرتمند نیست  که به تنهایی این بار را به دوش بکشد، پس در زمان های حساس تصمیم‌های نامناسب میگیرد و به قعر چاه های پیش رویش فرو میرود، هر بار دستی او را بالا میکشد و دانیل باز بی هدف رویای واهی خود را از یر میگیرد  تا جایی که زندگی به او میفهماند که باید به کدام راه برود...
روایت از زبان دانیل است اما گاهی به سوم شخص تغییر میکند تا احوالات  دانیل را از بیرون نشان دهد.
دانیل، مثالی برای زندگی آدم‌هاست، هر کدام از ما روزگاری شبیه به دانیل راه هوسی را پیش گرفته وتلنگر خورده ایم...
این که کجای زندگی مثل دانیل، عزم‌جزم کنیم و راه درست را پیش بگیریم، اگر چه چیزی نیست که می خواهیم، چیزی نیست که هوس آن را داریم، ان چیزی است که اهمیت دارد و نه هیچ‌چیز دیگری...
        

          این کتاب روایت یک سفر قهرمانانه ست، اما شخصیت اصلی ما هیچ ویژگی مشترکی با یک قهرمان ندارد! 
به سبب جثه ریز نقشش او را فسقلی لقب دادند. از ابهت خبری نیست و حتی نوجوانان مدرسه‌ای هم از او حساب نمی‌برند. آرزویش شاعری‌ست اما دریغ از چند قطره‌ استعداد ناب! کوچک ترین فرزند خانواده، نازپروده‌ی پدر، مادر و برادر بزرگترش ژاک. 
بحرانی در خانواده رخ می‌دهد. پدر ورشکست میشود و نامِ خانوادگی به سوی ننگ حرکت می‌کند.
در همین میان دنیل (فسقلی) تصمیم بزرگی می‌گیرد. بند چکمه‌هایش را سفت می‌کند و برای احیای خانه‌ی پدری عزم سفر می‌کند.
مقصد کجاست؟
پاریس؛ پاریسی که دنیل حتی زرق و برق چراغ های شبانه‌اش را هم به چشم ندیده، و نمی‌داند آنجا چه حقه باز هایی به انتظارش نشسته‌اند.
        

          اسم این مجموعه ی عاشقانه های کلاسیک رو می تونستن بذارن "خیانت و حماقت های کلاسیک".
نه این که قشنگ نباشن، یا این چیزا ها، اما توی اکثر این آثار ردی از خیانت و بخشیدن وجود داره که الان اصلا به نظر منظقی نمیاد.

شخصیت فسقلی رو دوست داشتم. هرچند بی عرضه بودنش یه جاهایی اعصابم رو خورد می کرد.