شايد از رو، هيچوقت نخوانده باشمش!
فقط بارها و بارها، با صداى ستاره اى شنيدمش، كه داشت حفظش ميكرد براى شب شعر! و از آنِ خودش ميدانستش! :)
و هربار، تا آخر عمر، بشنومش، بخوانمش، ببينمش، نوستالژى ايست از سوم راهنمايى و سه :)
          

            ولیکن چاره را امروز زور و پهلوانی نیست.
رهایی با تن پولاد و نیروی جوانی نیست.
در این میدان،
بر این پیکان هستی‌سوز سامان‌ساز،
پری از جان بباید تا فرو ننشیند از پرواز...



          

            اولین کتاب شعریه که قراره براش فعالیت تعریف کنیم.. پرت میشم به شونزده هفده سال پیش.. دبیرستان.. زمزمه‌هاش میاد زیر زبونم..

*آری آری، زندگی زیباست
زندگی آتشگهی همواره پابرجاست
گر بیفروزیش، رقص شعله‌اش از هر کران پیداست
ورنه، خاموش است و خاموشی گناه ماست*

چقدر این شکلی‌ایم؟.. چقدر خودمون رو مسئول زنده نگه داشتن شعله‌ی زندگی میدونیم؟..

*ترس بود و بال‌های مرگ
کس نمی‌جنبید چون بر شاخه برگ از برگ
سنگر آزادگان خاموش*

سرما وجودم رو پر میکنه... سنگر آزادگان خاموش است و من؟.. من در چنین دورانی همچون "کودکان بر بام"؟ یا همچون "مادران غمگین کنار در"؟ یا نه.. همچون "مردها در راه"؟ ترکیب دختر و مادر که نشسته‌اند کنار در، و مردهایی که در راهند اذیتم میکنه.. تکرار تصویر زنانی که میشینن تا مردها نجاتشون بدن..

*منم آرش
سپاهی مردی آزاده
به تنها تیر ترکش آزمون تلختان را
اینک آماده*

ناخودآگاه وقتی آرش اسمش رو فریاد میزنه قلبم گرم میشه.. انگار امید توی دل منم جوونه میزنه..

*هزاران چشم گویا و لب خاموش
مرا پیک امید خویش می‌داند*

اما درونم در جدال اینکه چشم انتظار یک "قهرمان" بودن خوبه؟ همیشه باید یه قهرمان بیاد و مشکلات رو حل کنه؟
شعر مثل همیشه غمگینم میکنه، اما حالا انگار دستم پُر تر شده.. انگار این بار شعر رو جور دیگه‌ای خوندم..

پ.ن: در نسخه‌ی چاپ‌شده توسط انتشارات کانون متاسفانه و کاملا بی‌دلیل، بخش‌هایی از شعر حذف شده و حتی تغییر داده شده، و چقدر حیف.. بگذریم از سایز عجیب کتاب که حتی راحت نمیشه در دست گرفتش