‌▫️تاریکه. وحشتناکه. غمناکه. این سه کلمه به خوبی این داستان کوتاهِ ۸۰ صفحه‌ای رو توصیف می‌کنن. 
‌
▫️نویسنده ایده‌ی داستان رو از خبر کوتاهی که توی روزنامه خونده الهام گرفته...‌ داستان سفر یک مادر و دو پسرش به شهری در کنار دریا.

▫️نه، چیزی که این داستان رو جذاب و خوندنی کرده داستانش نیست. راوی داستانه (مادر) که با لحن خسته‌ی غمگینش خواننده رو با خودش همراه می‌کنه. 
‌
‌▫️عواطف راوی و دیدگاه راوی به اتفاقاتی که می‌افتن مهم‌ترین عنصر داستانه. انگار از دریچه‌ی نگاه مادر به دنیای داستان نگاه می‌کنیم و هر چیزی که حس می‌کنه رو عمیقاً درک می‌کنیم. ‌و این... دردناکه. و نه، خوندنش اصلاً لذت‌بخش نیست.
‌‌
▫️ذهن «پریشان» راوی و فضاسازی و روند داستان خواننده رو در فضایی فرو می‌بره که به‌شدت تاریکه. نمی‌شه راحت کتاب رو کنار گذاشت و از این فضا فاصله گرفت. غم‌انگیزه، ناراحت‌کننده‌ست و قلب رو به درد می‌آره ولی نمی‌شه کنارش گذاشت؛ حتی وقتی که دوست دارید کتاب رو محکم ببندید تا کابوس‌ها تموم شن. یه‌چیزی در کتاب هست که باعث می‌شه تا آخرین جمله‌ی آخرین صفحه بخونید. 

🔅نظر من؟ این کتاب تونست احساساتم رو دگرگون کنه و نفسم رو بند بیاره. و من رو بترسونه، غمگینم کنه. خوندنش یک تجربه‌ی عاطفی متفاوت بود. و زیبا، بسیار زیبا.
‌‌
+اولین کتابی بود که از نشر چترنگ خوندم؛ و این‌که ترجمه‌ی خوبی داشت.
‌‌
پ.ن: کتاب بچه‌های بدشانس رو خوندید؟ پشت کتاب و اوایل کتاب نویسنده مدام می‌گه که: «اگه به‌دنبال چیزهای خوشحال‌کننده‌اید، خواهش می‌کنم این کتاب رو کنار بذارید و کتاب دیگه‌ای بردارید. چیزی به‌جز اتفاقات ناراحت‌کننده توی این کتاب نیست.» 
نظر منم دقیقاً در مورد این کتاب همینه :)
        

          واقعا نمیدونم چی بگم راجب به کتاب 
وقتی تموم شد تازه فهمیدم کلا فکرم جای دیگری بوده 
چقدر ادبیات عجیبی داشت و تراژدی عجیب تری تموم شد
        

          «کتاب درمورد یک مادریه که با دوتا پسرش زندگی می‌کنه و تصمیم می‌گیره که با وجود مشکلاتش و پول کمی که داره بچه‌هاش رو به یه سفر ببره، سفر کنارِ دریا.»
نمی‌دونم فقط برای من اینجوری بود یا نه، همون اوایلی که کتاب رو شروع کردم می‌دونستم قرار نیست داستان درمورد یه سفر پرفکت و خاطره‌انگیز باشه و برام وحشتناک بود. می‌دونستم که پایان کتاب زیاد جالب نیست. همین حس باعث می‌شد که با اینکه دوست داشتم کتاب بخونم ولی خوندنش رو طول دادم چون هرلحظه مطمئن‌تر می‌شدم از حسم. اینکه راوی کتاب مادر داستان بود عالی بود. نویسنده تونسته بود خیلی خوب و حرفه‌ای افکار رو غیرمستقیم به مخاطب برسونه. کتاب طولانی نبود و داستان خوب و منسجم بود. یکی از دلایلی که دو ستاره کم دادم اینه که واقعا کتاب دردناک بود، با خوندنش احساسات اون مادر رو حس می‌کردید و همه‌چیز ملموس و واقعی بود. به نظرم خوندن این کتاب برای مادرها می‌تونه دردناک باشه. داستان کتاب برام جوری بود که مطمئنم هیچ‌وقت فراموشش نمی‌کنم. توی این چند روز همه‌ش به خودم میام و می‌بینم چندین دقیقه‌ست نشستم و فکرم توی کتابه. اگر مادر هستید یا روحیه‌‌ی لطیفی دارید نخونید. و از لحاظ دیگه به نظرم شاهکار بود. شما موقع خوندن کتاب حس نمی‌کنید که دارید کتاب می‌خونید و واقعا انگار خودتون درون مغز مادری که راوی داستان بود هستید. نمی‌دونم پیشنهادش می‌کنم یا نه. (چندجا خوندم که انگار نویسنده توی روزنامه یک خبر رو می‌بینه و ایده نوشتن این داستان به ذهنش می‌رسه، پس یه جورایی می‌تونیم بگیم براساس واقعیته.)
        

          هشتاد صفحه تاریکی و تاریکی. 
چیزی که در مورد این کتاب خیلی دوست داشتم اینه که مطمئنی قراره اتفاق بدی بیفته (این کتاب بر اساس یه داستان واقعیه و پشت جلد هم اینو نوشته)، اما تقریبا تا آخر داستان نمی‌تونی بگی اون اتفاق چیه.
ترجمه ایراداتی داره اما طوری نیست که کل داستان و توصیفات نویسنده رو از دست بدید.
از متن کتاب:
می‌خواستم به شب قبل برگردم. شبی بدون رویا و بدون خوابی. شبی که من را از خودم جدا می‌کرد. می‌خواستم دوباره به همان چاله بدون تهدیدی برگردم که درونش افتاده بودم؛ ولی برای همیشه گمش کرده بودم. دیشب شبی مثل بقیه داشتم؟ این همان چیزی است که هر شب به سراغشان می‌آمد؟ پاداشی به خاطر اینکه روزشان را به خوبی گذرانده بودند؟ من هیچ‌وقت پاداشی نگرفته‌ام. خوابم چاقویی است که طناب‌هایی را که در طول روز ازشان آویزان می‌شوم، می‌برد.
        

          یادت می آید رفته بودی خبر از آرامش آسمان بیاوری؟
دیگر از این همه سلام ظبط شده بر آداب لاجرم خسته ام، 
بیا برویم. 
_
سلام و درود. 
رمان کوتاه (کنار دریا)، یک رمان 80 صفحه ای فوق العاده. 
نویسنده :ورونیک اولمی. 
مترجم: آوا قائمی
مادری می خواهد پسرانش را خوشحال کند. پسرانش آرزوی دیدن دریا را دارند. سفر خود را در هوای بارانی آغاز می کنند. 
هوای بارانی، نداشتن پول، روبه رو شدن با شهری عجیب و.... 
رمانی تلخ، تاریک، تکان دهنده. 
ولی هیچ کدام از این ها باعث نمی شود که شما در این کتاب غرق نشوید!
و در آخر، نفس ها در سینه حبس خواهد شد. 
بخوانید این نقاشی سیاه را....