این کتاب دلایل کافی بهتون میده تا از امریکا بدتون بیاد😒
بردگی،تبعیض نژادی، ظلم،شکنجه و مرگ های اجباری!
ساده بگم، کی بهشون اجازه داده دست دراز کنن نژاد،فرهنگ و قدمت تاریخی ملت های دیگر رو اینطوری لکه دار کنن و بعد در قبال جنایت‌هاشون به کتاب مقدسی که خودشون نوشتن پناه ببرن؟!
اگه اعصاب و قدرت تحمل کمی دارید بهتون توصیه میکنم حتما این کتاب رو بخونید.
بعدش از دنیایی گل گلی و صورتی دست می‌کشید می پرید وسط واقعیت های زندگی.

        

          فرار یک دختر سیاه پوست برده متولد شده از یک مزرعه در آمریکا
تلاشی برای آزادی
این فرار در کتاب نبود که منو ترغیب می کرد تندتر کتاب رو بخوانم و گاهی کنار گذاشتنش رو سخت می‌کرد، این آزادی بود، اینکه برای خیلی از آزادی‌هایی که همان موقع هم برای خیلی‌ها عادی بوده چقدر تلاش شده
این حجم از ظلم و تبعیض و خشونت گاهی خیال جلوه می‌کنه حتی، گاهی ترجیح میدم فکر کنم نویسنده پیازداغ داستان را زیاد کرده تا واقعی باشد. اما بدون این پیازداغ ها هم تا به حال انقدر خوب این ظلم و تبعیض بردگی را حس نکرده بودم، حتی در فیلم‌ها
ریتم کتاب در دادن اطلاعات برایم جالب بود.
بنظرم مترجم هم بسیار خوب ترجمه کرده بود
من نشر ثالث ترجمه امین حسینیون و رکسانا صنم یار رو خواندم

پ.ن: نمیدانم چقدر این تبعیض در آمریکا ریشه دارد و چه مقدار از آن فرهنگ آمریکایی را شکل داده. زندگی کردن بر خاکی که بومیان آن را قتل‌عام کرده‌اند و شهرهایی که با دستان بردگان بنا شده چه حسی دارد و چه آثاری بر آدم می‌گذارد؟
        

          راه‌آهن زیرزمینی داستانی در مورد برده‌داری و ظلم به برده‌ها و سیاهپوستان در آمریکاست. شخصیت اصلی کتاب دختری به نام کوراست. ابتدای کتاب از مادربزرگ و مادرش صحبت میشه. اتفاق مهم در این بخش فرار مادر کوراست. مادر کورا فرار کرده و دستگیر نشده و کورا نمیدونه به خاطر این باید از مادرش متنفر باشه که اون رو رها کرده یا به خاطر شجاعتش بهش افتخار کنه. خلاصه داستان به اینجا میرسه که کورا به پیشنهاد یک برده‌ی دیگه تصمیم به فرار میگیره از طریق یک راه‌آهن زیرزمینی به سوی آزادی. در مسیر فرار در مکان‌های مختلفی توقف می‌کنه یا مجبور به توقف میشه و اتفاقاتی براش می‌افته و افرادی رو میبینه که داستان اونها رو می‌خونیم و با خوب و بد آشنا میشیم. یه سری جملات خیلی جالبی کتاب داره اما به نظرم در اتفاقاتی اغراق زیادی داره طبیعتاً به خاطر تاثیر گذاری بیشتر. خوب بود اما نه اون قدری که ازش تعریف میشه. یک سریال هم فکر میکنم ساخته شده بر اساس این رمان که من ندیدم
        

          نمایی نزدیکتر از ظلم‌های رواداشته شده علیه سیاهپوستان...
        

          ترجمه ی این کتاب انقدر اذیتم کرد که بعضی وقتا مجبور میشدم پنج صفحه رو از اول بخونم تا بفهمم چی به چیه.
برای همین تموم کردنش دو سه ماهی طول کشید.
داستان جالب و قشنگ بود ولی تهش به این فکر میکردم که بخاطر یک نفر، این همه ادم جونشون و از دست دادن و اون مدام به راهش ادامه میداد. ایا واقعا کسی میتونه با همچین غمی کنار بیاد و خودش و مقصر مرگ اون ادما ندونه؟ درسته که این دیدگاه کل داستان و وارد حاشیه میکنه ولی تمام مدت به این موضوع فکر میکردم.
        

          I didn't find anything interesting in the book, subject was something repeated many times, and the story line was so boring, I think that this book attracted this much attention just because an African-American woman is its hero. 
In this regard, if you want to read a more amusing and informative book on the subject, I suggest "Empire of Cotton", a true story and more attractive.