مجموعه ی «ابر صورتی» نوشته ی علیرضا محمودی ایرانمهر، شامل ? داستان کوتاه است با موضوع، فرم و تم هایی متفاوت که بیشتر بعد از انتشار نخستین کتاب او، «بریم خوش گذرونی»  نگاشته شده اند. اما فراتر از تمایل به جست وجوی فرم های داستانی تازه و تجربی  و ارائه ی آن به صورت مجموعه داستان، آن چه قصه  های این کتاب را در قالب یک مجموعه کنار هم قرار می دهد، اپی فنی یا همان تجلی و دریافت درونی مشابه است. داستانی با زبان فاخر و باستانی نگاشته شده و داستانی دیگر صدای گفت وگویی را در دستشویی های عمومی پارک شهر به یاد می آورد، اما در پایان هر دو داستان حسی در خواننده برجای می ماند که کیفیتی مشابه دارد.

داستان ابرصورتی روایت جسد سربازی ایرانی است که هویتش مغشوش شده، همه جا با نامی دیگر شناخته می شود و در عراق و حتا وطن خود سرگردان است. داستان خواب شفیرها ماجرای ناپدید شدن دختری به نام افسانه و بازی پدر و مادر با خیال اوست. داستان اودیسه زندگی نامه ی حماسی و تراژیک یک سوسک است که تاریخ مبارزات و تحولات فکری خود را بیان می کند. موزهای قاضی ماجرای عشق یک قاضی به موزهای درختی است که بر خلاف قوانین طبیعت رشد کرده است. داستان یک جلد چنین گفت زرتشت با شمشیر سامورایی روایت سرگردانی و زندگی روشنفکری ناسیونالیست است، از زبان یک خوش گذران زن باره. در داستان بستنی شکلاتی تلاش مردی روایت شده که می کوشد برای روزهای پایانی زندگی پدر اخلاق گرایش، ماجرایی عاشقانه بسازد. گربه های نیمه شب گفت وگوهای شبانه ی دو سرباز است که درباره ی گربه ها، ترس، حشرات و خدا بحث می کنند. داستان سنجاقک ماجرای عاشقانه ی زنی پنجاه سانتی و سربازی دیوانه است که از توالت وحشت دارد. و داستان خواب فینگلوس فرایند استحاله ی سربازی گریان به یک رویای جمعی است.


خیال، نسبیت و تلاش برای ایجاد ارتباط، از مهم ترین موتیف هایی هستند که در تمامی داستان های این مجموعه به اشکال گوناگون تکرار می شوند؛ رشته ی ناپیدایی می سازند که داستان ها را به یکدیگر پیوند می زند. چنین است که در امتداد این داستان ها از جست وجوی پیکر رده ای برای آرامش به سربازی می رسیم که تبدیل به خیال می شود!

 

---

مجموعه ی «ابر صورتی» نوشته ی علیرضا محمودی ایرانمهر، شامل ? داستان کوتاه است با موضوع، فرم و تم هایی متفاوت که بیشتر بعد از انتشار نخستین کتاب او، «بریم خوش گذرونی»  نگاشته شده اند. تنوع زبانی این مجموعه تا آن حد است که داستانی با زبان فاخر و باستانی نگاشته شده و داستانی دیگر صدای گفت وگویی را در دستشویی های عمومی پارک شهر به یاد می آورد، اما در پایان هر دو داستان حسی در خواننده برجای می ماند که کیفیتی مشابه دارد