#هی_یو را دو سال پیش یکی از شاگرد‌هایم معرفی کرده‌بود و حتی نمی‌دانستم در مورد چیست، اما از سوره‌مهر انقلاب خریدمش. و با وجود اینکه دخترک تقریبا هر هفته می‌پرسید:"خانوم خوندینش؟" وقت نکردم بخوانمش تا بلکه بتوانیم چند کلمه‌ای در موردش باهم صحبت کنیم.
چند هفته‌ی پیش در انقلابی تصمیم گرفتم کتاب‌های خریده شده و ناخوانده کتابخانه‌ام را بیرون بکشم و هر جور شده این بار همه‌شان را بخوانم. #هی_یو از اولین داوطلب‌ها بود‌. تازه فهمیدم خاطرات اسارت مستندسازی ایرانی‌ در زندان‌های آمریکاییِ عراق است. داستان هم مربوط می‌شود به سال‌های ابتدایی اشغال عراق توسط آمریکا، همان سال‌هایی که اول یا دوم دبستان بودم. اما خوب به خاطر دارمشان.
این روزهایِ رونق پیاده‌روی اربعین شاید وقت مناسبی برای خواندن این خاطرات باشد، حالا که مسیرهایی مثل مهران و خرمشهر و کوت و ... برایمان آشنا هستند و کماوبیش با لهجه‌ی عراقی خو گرفته‌ایم و این سرزمین تفت‌دیده در نگاهمان جایی امن و عزیز است. 
و حالا کمی پرسه زدن میان سال‌های تلخ و سیاهش خالی از لطف نیست؛ تا باور کنیم که کربلا همیشه این قدر نزدیک و دست یافتنی نبوده.
        

          تجربه خیلی خاص آقای سعید ابوطالب کتاب رو خواندنی می کنه و از طرف دیگه قلم ایشون که سعی کرده روایت رو مثل یک داستان پست مدرن بیان کنه به کلیت کتاب ضربه ی شدیدی می زنه. طوری که من به سختی توانستم از فصل اول عبور کنم . 
به نظرم هیچ احتیاجی به قلم ورزی ادبی نبود و این کتاب هم می تونست مثل کتب خاطرات زیادی که تا کنون خوانده ایم با روایتی خطی و مستقیم و روایت بشه و از طرف دیگر خیل دقیق تر به جزئیات بپردازه . که اینطور نبود و نشد. 
در هر حال کتاب حتما ارزش خواندن را دارد . بخوانید .
پی نوشت : سال 2003 همزمان با هجوم آمریکایی ها به عراق سعید ابوطالب و سهیل کریمی دو مستند ساز ایرانی وارد خاک عراق شده و آنجا اقدام به مستند سازی می کنند. آن ها در یک ایست بازرسی نیرو های آمریکایی دستگیر می شوند و .... 
این کتاب روایت همان سفر است .
        

          خاطراتی غریب با نثری خوب و روان
        

          این روزها که بازار بازی مافیا و رئالیتی شو های آقای سعید ابوطالب بسیار داغ است برایم جالب بود نگاهی به گذشته و خاطرات ایشان در دوران اسارتشان بیندازم . کتاب روان و خوبی بود و با فضایی بسیار متفاوت با آنچه امروز از فعالیتشان می بینیم .