بیست سال طول کشید تا عملاً یاد بگیرم به خودم دروغ نگویم، ادا در نیاورم، فیلم بازی نکنم، تظاهر نکنم، حرفی که حالیم نیست نزنم، محدودیت و محرومیت‌های خودم و اطرافیانم را به رسمیت بشناسم.

بیست سال طول کشید تا یاد بگیرم سهم خواستن از زندگی نمی‌ارزد که انسان به اصالت‌اش صدمه بزند و برای بهره‌ی بیشتر، خلاف تمایل و تمنا و توانایی‌اش قدمی بردارد.

به تلافی تظاهر و تقلب و ادا و نمایش و فیلم بازی کردن و همه‌ی دروغ‌هایی که تا بیست‌وسه سالگی به خود گفتم، قول‌وقرار گذاشتم به هر قیمتی و با هر هزینه‌ای در مسیر صداقت قدم بزنم. راه و رشته و روابطم و خیلی چیزهای سخت دیگر را عوض کردم.

تازه با خودم روراست شده بودم. هیچ‌وقت بیچارگی و بی‌مایگی و بی‌مقداری‌ام را آن‌قدر برهنه، لخت لخت، ندیده بودم. لحظه‌ی دردناک و ترس‌ناکی بود. از وقتی رودربایستی را با خودم کنار گذاشتم اعتماد به نفسم نابود شد. آدم اگر نَفْسَش را بشناسد، هیچ‌وقت به آن اعتماد نمی‌کند.

از وقتی با خودت صادق بشوی، شفاف و شکننده می‌شوی. شکنندگی برای مرد خوب نیست. اما بچه‌ی ناخواسته‌ی صداقت است. یک شب، فقط یک شب که با خودت صادق باشی، فردایش صاحب یک روح شکننده شده‌ای. از وقتی اراده می‌کنی ادا در نیاوری، بدبین می‌شوی. ناامن می‌شوی. مدام فکر می‌کنی دیگران دارند بازی می‌کنند و نمایش اجرا می‌کنند و چیزی که نمی‌فهمند، می‌گویند. مرز صداقت و حسادت گم می‌شود. خیلی وقت است تنها جایی که امن و آرامم، یک فضای نیم‌متر در نیم‌متر، پیش لپ‌تاپ خاموش.

https://hooman.bio.link/

با اینکه در خندیدن سهل‌گیر نیستم اما در دوره‌ای آشفته‌حال از زندگیم این قلم منو به خنده واداشت.
        

          طنز قشنگی بود حالا این کتاب که صرفا راجع به معضلات عدم علاقه به مهندسی میگفت ولی این یه واقعیته تو کشور ما که ریاضی نشونه‌ی هوش هست و تو مدرسه همه رو صرف نظر از اینکه تو چی استعداد دارن با خطکش ریاضی میسنجن!! انگار نعوذ بالله مدیران و تصمیم گیران مملکت از رشته‌های ریاضی درمیان!!!!! در حالیکه همه میدونن که نه تنها در ایران بلکه در همه جای دنیا رشته های مرتبط با مدیران و تصمیم گیران هر کشوری باید تخصص در رشته های علوم انسانی داشته باشند مثل رشته های علوم سیاسی و مدیریت و حقوق و الهیات و رسانه و روانشناسی و علوم اجتماعی و جامعه شناسی و فلسفه ووووو ..!!! التماس کمی تفکر!
        

          دوستش داشتم. زبان طنز خوبی داشت. 
        

          یک زندگی نامه خودنوشت به زبان طنز از نویسنده ایست که خیلی سختی کشید و  از این شاخه به آن شاخه پرید تا نویسنده شد. اسم دیگر این کتاب می توانست هلو در آرایشگاه یا شنگال یا نوشا، کوشا را ضایع می کند، باشد.(ر. ک به فارسی دوم دبستان داستان کوشا و نوشا. کوشا بچه خرخوان و حرف گوش کن خانواده بود که پزشک شد نوشا از این شاخه به آن شاخه پرید و از هر علم و هنر نوکی زد و نهایتا مولفان گرامی اجازه ندادند که چیزی بشود. )  به اونایی که مثل نوشا هستن، توصیه می کنم بخونن.
        

          نسبتاً خوب شروع شد ولی رفته رفته ناامیدم کرد ! 
هر چی بیشتر پیش می‌رفتم بیشتر از موضوع اصلی دور می‌شد ! انقدر پراکنده و از هر دری نوشته بود که ادامه دادن کتاب واقعا سخت بود ... فقط چون کتاب کوتاه بود خودم رو راضی کردم تا آخرش بخونم .

متن روانی هم نداشت و ارتباط برقرار کردن باهاش سخت بود و پر از پاراگراف ها و جملات تکراری بیهوده .
یه جاهایی کلا از سبک ادبی به محاوره ای برمی‌گشت که اصلاً خوشایند نبود .

به عنوان یه کتاب طنز خوب بهم معرفی شده بود ولی حتی قسمت های طنزش هم موفق نشد خنده به لبم بیاره.

از اون کتاب هاست که آخرش به خودت می‌گی: خب که چی؟!