- همیشه در هر بار حضور در بیمارستان یا هر مرکز درمانی دیگری، از بی تفاوتی اغلب پزشکان و پرستاران به "بیمار" حیرت زده می شدم. علی رغم چیزی که همیشه از پرستاران و پزشکان در تلویزیون تصویر می شود، هیچ پزشک و پرستاری خودش را با بیمار درگیر نمی کند. علاقه ای به شناختن بیمار ندارد. یک نوع بی تفاوتی و بی علاقگی عجیب از خودش نشان می دهد که برای من قابل درک نیست. این حالت در مواجهه با انترن ها و رزیدنت ها بیشتر به چشم می آید. بیمار صرفاً وسیله ای است برای یادگرفتن و دکتر شدن. همین. مهم نیست چقدر برای خانواده اش عزیز باشد. 
و البته هر قاعده ای استثنا دارد و استثناهای این قاعده بیشترند. 
همیشه فکر می کردم که علت بروز این بی تفاوتی، عادی شدن درد و بیماری ست. فکر می کردم پرستاران و پزشکان انقدر بیمار و بیماری دیده اند که همه چیز و همه کس برایشان عادی شده. و البته به فشار کاری و مشکلات خانوادگی هم فکر کرده ام.
اما تا الان از یک نکته ی مهم غافل بودم! و آن اینکه، پرستاران و پزشکان هم "آدم" هستند. و همانطور که هر جمعی از آدم ها مستعد حسادت و رقابت و خاله زنکی ست، جمع پرستاران و پزشکان و انترن ها و رزیدنت ها هم از این آفات مبرا نیست. گیرم باهوش تر باشند، هنوز "آدم" هستند. و از همه مهم تر، همانطور که یک معلم، یک استاد، یک کارگر، یک مهندس و یک دانشجو، می تواند کار خود را درست انجام ندهد، هر پزشک و پرستار و انترن و رزیدنتی هم پتانسیل بد کار کردن دارد، پتانسیل خودخواهی. و پتانسیل تمام ویژگی های دیگر آدم های دیگر. و البته قوانین ناقص و دست و پاگیر و ترس از گرفتار شدن به این بی تفاوتی دامن می زند.
و البته پزشک ها و پرستارهای خوب بیشمارند. 

- زیادند آدم هایی که از پزشکی فقط درآمد و پرستیژ اجتماعی بالا را می بینند و از سختی ها و مشقات این رشته غافلند. از سختی درس خواندن و کشیک های طولانی و شرایط سخت کاری و استرس مداوم این کار، از ندیدن خانواده و لذت نبردن از پدر/مادر بودن و دور بودن از بچه ها غافلند. نمی دانند متخصص شدن یک نفر نیازمند چه مقدار فداکاری از جانب خودش و خانواده اش است. البته من از نزدیک این سختی ها را دیده ام، اما بد نیست هر چند وقت یک بار، قبل از قضاوت کردن در مورد درآمد یک فرد، یادمان بیاید چه راه سخت و صعب العبوری برای رسیدن به این جایگاه طی شده.

- کتاب خوبی بود. امیدوارم راوي در روایتش صداقت را رعایت کرده باشد.
        

          شمار افرادی که این کتاب را بهشان هدیه داده ام از دستم در رفته است!
خیلی خواندنی است
نه به خاطر نثر ویژه اش
بل به خاطر روایت اتّفاقات عجیب و بعضاً باورنکردنی که در جایی عجیب -بیمارستان تخصّصی زنان- رخ می دهد
زنان، پزشکان و کلّاً افرادی که علاقمند یا درگیر امر درمان اند، احتمالاً از خواندن این کتاب لذّت خواهند برد.
        

          تا بحال هرگز با سختی های کار کادر درمان آشنا نبودم جز قطر زیاد کتاب های تخصصی و حفظ کردن کلی اصطلاح پزشکی و بیماری و دارو

خدا اجر کثیر بده به کادر درمان زحمت کش و دلسوز
        

          کتاب مورتالیته و جیغ سیاه را سال‌ها پیش خوانده‌ بودم و چه خوب که خوانده بودم؛ سه روزی که در بلوک زایمان بستری بودم تنها با یادآوری این کتاب رفتار رزیدنت‌ها و ماماها و پرستارها را تاب آوردم. نه اینکه تمامشان بد باشند، اما در بحبوحه‌ی یک تجربه‌ی پراسترس و دردناک، رفتار بالینی ضعیف‌شان به شدت آزاردهنده است. 
اگر زایمان سختی را تجربه کرده‌اید، حتما این کتاب را بخوانید. 
        

          تا بحال هرگز با سختی های کار کادر درمان آشنا نبودم جز قطر زیاد کتاب های تخصصی و حفظ کردن کلی اصطلاح پزشکی و بیماری و دارو

خدا اجر کثیر بده به کادر درمان زحمت کش و دلسوز
        

          بسیار خواندنی..
و ناراحت کننده
حاوی نکات جالب پزشکی
پر از درد و غم
و در آخر اگر مادر باشی میفهمی زایمان با سلامتی خود و جنین فقط و فقط معجزه‌ست

        

          کتاب مورتالیته و جیغ سیاه که خاطرات دکتر زویا طاووسیان از دوران رزیدنتی است، در پنج فصل تنظیم شده است و به وقایع تلخ و شیرین دوران چهار ساله دکترای تخصصی زنان و زایمان می‌پردازد. چاپ اول این کتاب که در سال 91 منتشر شده بود با استقبال خوب مخاطبان عمومی و متخصصان پزشکی به ویژه زنان و زایمان روبه‌رو شد. 
توجه به مشکلات آموزشی، کمبود امکانات در زایشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی، بررسی نگاه‌های سنتی به زایمان و مشکلات ناشی از آن و زندگی خصوصی یک پزشک زنان و صد البته مادران، مهم‌ترین محورهای خاطرات این کتاب است. 

بخشی از کتاب: 
زن درشت و قوی بود. از شکمش پیدا بود که رستمی در خود جا داده است. رو به رزیدنت‌های سال پایین کردم و گفتم: این بچه خیلی درشته، بالای 4500 گرمه. زود ببریمش اتاق عمل برای رستم‌زایی! رستم‌زایی همان فارسی شده سزارین است. رستم دستان ما چه کم از ژولیوس سزار دارد؟

منتشر شده در همشهری جوان، شماره 518، 7 شهریور 1394
        

          بزرگترین حسن کتاب این است که بی تعارف و بی پرده، آنچه رخ داده را از بد و خوب روایت کرده و مثل اکثر نوشته های این چنینی که ملاحظه هزار جا و هزار کس را دارند، در این کتاب این خبرها نیست و واقع گرایانه فضای موجود در بیمارستان در برهه ای خاص را توصیف می کنند و این به نظر من بسیار ارزشمند است. چون ما در ایران همه با هم تعارف داریم و این مانع پیشروی و بهبود جامعه است. تعارف های بیجا در جامعه ما، باعث می شود و که افراد کوشا و مستعد، دلسرد شوند و زحماتشان دیده نشود و در مقابل افراد زیر کار در رو مجال بیابند.
به هر حال از  بابت ترسیم فضای واقعی (هرچند تلخ و ناگوار) بسیار سپاسگزارم.
با این کتاب گریه کردم و خندیدم. کتاب خوبی بود.
هرچند باید در جریان باشید که به هر دلیل از حدود اواسط کتاب، ترتیب زمانی چندان رعایت نمی شود و خط زمانی شکسته می شود، ولی این مانع درک داستان و ارتباط برقرار کردن با آن نمی شود و مشکلی نیست.