.
امشب باران نمی‌بارد تا نگذارد چشمم را ببندم،چیز دیگری است؛شاید ترس از اینکه مجبور شوم سنگینی نگاه مهمان ناخوانده‌ام را تحمل کنم.مگر آنکه غیبتش باعث تشدید حس نقصانی شده باشد که زندگی‌ام را مسموم کرده است.
من هرگز آدم‌های موفق را دوست نداشته‌ام.
نه به خاطر این که موفق‌اند،به این خاطر که بازیچه‌ی موفقیتشان می‌شوند،بازیچه‌ی منی کور.من،به هر قیمت یعنی پایان کارِ آدم.
#ناگازاکی
#اریک_فی
#ترجمه#محمود_گودرزی
        

          موضوع داستان جالب بود به خصوص وقتی فهمیدم بر اساس داستان واقعی است .اما برای پایان انتظار چیزی دیگر داشتم 
مفصل تر و کامل تر 
        

          ناگازاکی، رمانی کوتاه برگرفته از داستانی واقعی‌‌ به قلمِ «اریک فی» نویسنده‌ی فرانسوی‌ست.
داستان در موردِ مردی ۵۶ساله و کارشناسِ هواشناسی به نامِ «شیمورا» که به تنهایی در خانه‌ای در حاشیه‌ی شهر «ناگازاکی» زندگی‌‌ می‌کند. 

همه چیز از آنجا شروع می‌شود که او به جابجایی لوازم خانه به خصوص کم شدنِ خوردنی‌ها در یخچالِ خانه‌اش مشکوک می‌شود تا سر انجام به این نتیجه ‌می‌رسد که دوربینی در خانه نصب کند و وقتی در خانه نیست به مونیتورِ خانه بپردازد، تا اینکه... .

کتاب را با ترجمه‌ی روانِ آقای «محمود گودرزی» خواندم و چند حسِ مختلفِ عجیب (تنهایی، فلش بک به خاطراتِ گذشته و ...) در هنگامِ مطالعه‌ی کتاب داشتم. 
اولین کتابی بود که از این نویسنده می‌خواندم و از دوستِ‌ عزیزی که با ریویوی جذابش من را ترغیب به خواندنِ آن کرد تشکر می‌کنم. 
داستان برای من کشش مناسبی داشت اما  ثلثِ پایانیِ کتاب برای من بسیار جذاب‌تر بود.

در انتها ضمن اینکه ۴ستاره برای کتاب منظور می‌کنم و خواندنش را به دوستانم پیشنهاد می‌کنم، توجه شما را به دو قسمت از نوشته‌های کتاب جلب می‌نمایم:

می‌گویند برخی لاک‌پشت‌های دریایی برای مردن به همان ساحلی بازمی‌گردند که در ان به دنیا آمده‌اند یا ماهی‌های آزاد دریا را ترک می‌کنند و به رودخانه‌ای می‌روند که در آن بزرگ شده‌اند تا در آن تخم‌گذاری کنند. چنین قراردادهایی بر زندگیِ موجوداتِ زنده حکم‌فرماست.

به خود می‌گویم باید در تمامِ قانون‌های اساسیِ دنیا این حقِ غیرقابل مصادره نوشته شود که هرکس بتواند هر وقتی بخواهد به مکان‌های مقدسِ کودکی‌اش بازگردد. به او دسته کلیدی بدهند که درِ تمام آپارتمان‌ها، ویلاها و باغچه‌هایی را که در کودکی‌اش در آن گذشته به رویش باز کنند و به او اجازه دهند ساعت‌ها در قصرهای زمستانیِ خاطراتش پرسه بزند.
        

          ناگازاکی، رمانی کوتاه برگرفته از داستانی واقعی‌‌ به قلمِ «اریک فی» نویسنده‌ی فرانسوی‌ست.
داستان در موردِ مردی ۵۶ساله و کارشناسِ هواشناسی به نامِ «شیمورا» که به تنهایی در خانه‌ای در حاشیه‌ی شهر «ناگازاکی» زندگی‌‌ می‌کند.

همه چیز از آنجا شروع می‌شود که او به جابجایی لوازم خانه به خصوص کم شدنِ خوردنی‌ها در یخچالِ خانه‌اش مشکوک می‌شود تا سر انجام به این نتیجه ‌می‌رسد که دوربینی در خانه نصب کند و وقتی در خانه نیست به مونیتورِ خانه بپردازد، تا اینکه... .

کتاب را با ترجمه‌ی روانِ آقای «محمود گودرزی» خواندم و چند حسِ مختلفِ عجیب (تنهایی، فلش بک به خاطراتِ گذشته و ...) در هنگامِ مطالعه‌ی کتاب داشتم.
اولین کتابی بود که از این نویسنده می‌خواندم و از دوستِ‌ عزیزی که با ریویوی جذابش من را ترغیب به خواندنِ آن کرد تشکر می‌کنم.
داستان برای من کشش مناسبی داشت اما ثلثِ پایانیِ کتاب برای من بسیار جذاب‌تر بود.

در انتها ضمن اینکه ۴ستاره برای کتاب منظور می‌کنم و خواندنش را به دوستانم پیشنهاد می‌کنم، توجه شما را به دو قسمت از نوشته‌های کتاب جلب می‌نمایم:

می‌گویند برخی لاک‌پشت‌های دریایی برای مردن به همان ساحلی بازمی‌گردند که در ان به دنیا آمده‌اند یا ماهی‌های آزاد دریا را ترک می‌کنند و به رودخانه‌ای می‌روند که در آن بزرگ شده‌اند تا در آن تخم‌گذاری کنند. چنین قراردادهایی بر زندگیِ موجوداتِ زنده حکم‌فرماست.

به خود می‌گویم باید در تمامِ قانون‌های اساسیِ دنیا این حقِ غیرقابل مصادره نوشته شود که هرکس بتواند هر وقتی بخواهد به مکان‌های مقدسِ کودکی‌اش بازگردد. به او دسته کلیدی بدهند که درِ تمام آپارتمان‌ها، ویلاها و باغچه‌هایی را که در کودکی‌اش در آن گذشته به رویش باز کنند و به او اجازه دهند ساعت‌ها در قصرهای زمستانیِ خاطراتش پرسه بزند.
        

          به سختی تمومش کردم،‌اصلا دوسش نداشتم.
خیلی ساده و پیش پا افتاده بود/.
        

          این کتاب رو به پیشنهاد سهیل تهیه کردم و نوشته‌ی پشتش نظرم رو جلب کرد: داستانی تکان‌دهنده بر مبنای رخدادی واقعی.
فکر کنم هنوز سه صفحه‌‌ی اول رو نخونده بودم که فهمیدم داستان از چه قراره و به کدوم ماجرا اشاره داره. با این‌که همون اول کل داستان برام اسپویل شد اما خوندنش تجربه‌ی جالبی بود. کتاب جزئیات مهم و زیبایی رو در اختیارتون قرار میده که تو اون خبر کوتاه و عجیب ژاپنی (که احتمالاً همه‌تون شنیدید) بهش اشاره‌ای نشده بود.
        

          در سالگرد حمله اتمی ایالات متحده به ناگازاکی چه رمانی بخوانیم؟

این رمان کم حجم فقط دو نقطه اتصال با حمله اتمی به شهر ناگازاکی دارد اما روح اصلی حاکم بر رمان حاکی از نوعی وحشت و بی معنایی ناشی از غیرقابل باور بودن حملات اتمی امریکا به ژاپن است.

داستان در سال 2008 میگذرد. مردی که به تنهایی زندگی میکند متوجه میشود یک غریبه در خانه اش حضور دارد. تا آن زن غریبه توسط مرد و پلیس پیدا شود نیمی از حجم اندک داستان تمام شده و باقی داستان روایت شدت بی معنایی حاکم بر زندگی این زن و مرد است که محصول فقر، تنهایی و بی رحمی اجتماعی حاکم بر ژاپن امروز است.

زن در واقع یک فرد "تبخیر شده" است. در ژاپن چنین اتفاقی مرسوم است که آدمهای شکست خورده در زندگی اجتماعی برای ناشناخته ماندن، ناگهان همه چیز و همه کس را میگذارند و میروند. به این افراد "جوهاتسو" میگویند. این ایده به صورت خیلی شفاف تر در رمان "زن در ریگ روان" اثر خیره کننده نویسنده ژاپنی "کوبو آبه" تبدیل به داستان شده است. در جامعه ای که رقابت اقتصادی بدون ترحم فرودستان را له میکند طبیعی است که شخصیت رمان ناگازاکی بگوید:

"هرگز آنهایی را که موفق میشوند دوست نداشته ام. نه به این خاطر که موفق میشوند بلکه از این رو که به بازیچه موفقیت خود تبدیل میشوند بازیچه یک «من» نابینا شده «من» به هر قیمت، پایان آدمی است."

زنی که مخفیانه در خانه یک مرد زندگی میکند در واقع بعد از بیکاری و بی سرپناهی به خانه سالهای کودکی خود بازگشته. این ایده هم به شکل درخشانی در داستانی از ای. ال. دکتروف به نام "اجمونت درایو" مطرح شده است: خانه هایی که به سادگی میخریم و میفروشیم و اجاره میدهیم مکان هایی هستند که برای ما و آدمهای قبل و بعد از ما الهام بخش و معنابخش بودهند. در این رمان زن که از بی رحمی جامعه متحیر است از تلاشش برای بازگشت به تنها سرچشمه اصالت میگوید:

"میگویند بعضی لاک پشت های دریایی برای مردن به ساحلی بر میگردند که در آن به دنیا آمده اند. میگویند ماهیان آزاد برای زاد و ولد دریا را رها میکنند و به رودخانه ای بر میگردند که در آن بزرگ شده اند. چنین آدابی بر موجود زنده فرمان میراند. مــن هم پس از به پایان بردن چرخۀ بزرگی در زندگیم به یکی از قدیمی ترین بیوتوپهایم بر میگشتم. جایی که در فضای هشت سالگی کشفیات بزرگم را در آن انجام داده بودم. شگفتی ها، نویدهای ناشنیده. در این سالهای اخیر از پنجره اتاقی كه قبلاً اتاق من بود - و بعدها اتاق شما ـ دیگر احتمالاً قدر و قیمتی برای چشم انداز قائل نبودید. شاید از آن خسته بودید. اما تصورش را بکنید در آغوش گرفتن کوهسار ایناز و خلیج، انبارهای دریایی و تمام آن کشتی ها تنها با یک نگاه برای کودکی مثل من چه معنایی داشت. وقتی به سمت چپ متمایل میشدم کلیسای "اورا" را میدیدم. جایی که مرا در آن تعمید داده بودند، و در سمت راست محله های دور دست شمالی را. عجیب است این محله های کاتولیک که با بمب یک کشور مسیحی با خاک یکسان شدند... در ژاپن مسیحیان بسیار کمی زندگی میکنند انگار اتم های خشمگین رها شده از دست آمریکا میخواستند تردستی شومی برای آنان به نمایش بگذارند.
اتاقم را که ایوانی مشرف به دنیا بود دوست داشتم. مشرف به تولد دوبارۀ دنیایی که در یک روز نهم اوت دور دست چندین نفر از نیاکانم در آن مرده بودند..."