همه‌چیز از یک شَک شروع شد، شَک به مرد سوم.
نمیدونم چی باعث شد لذت کافی نبرم. اقتباسی سینمایی جذابی که قبلا دیده بودم. زاویه‌ ی روایت از زبان بازرس پلیس، حس و حال بد خودم موقع شنیدنش یا گوینده هر چند بد نبود ولی فقدان لحن باعث میشد قصه از دستم دربره.
وزارت ترس گراهام گرین رو قبلا خونده بودم.به نظرم اون بهتر بود.یه تعقیب و گریز تند و نفس‌گیر. مرد سوم اما انگار بازخوانی  آرام و بی‌دغدغه‌ی یک پرونده‌است بعد از کار در حالی که تو کافه با همکارت قهوه میخوری.
        

          اولین کتاب از باشگاه کارآگاهان بود که نرسیدم به موقع تمومش کنم. هم سرم شلوغ بود و تمرکز نداشتم هم اوایلش جذبم نکرد. با اینکه کم‌صفحه‌ترین کتاب گراهام گرین بود اما خیلی سنگین شده بود برام. در کل داستان جالبی داشت هرچند نمی‌تونم اون شدت ارادت مارتینز به لایم رو درک کنم. اون تفاسیری که مترجم آخرش نوشته بود هم ارزش افزوده کتاب بود به نظرم.

مهم‌ترین بخش کتاب هم ین سوال تکراری بود: تو دوراهی اخلاق/اصول شخصی/ التزامات دینی و روابط یا نفع فردی کدوم رو انتخاب می‌کنی؟