بسم الله الرحمن الرحیم
اون موقع که کتاب رو خوندم، فقط یک جلد بود. داستانش پایان‌باز بود و کلی خیالات نوجوانانه.
بعدها که جلد دومش درامد، با کلی ذوق، خواندمش... به نظرم داستان سر و شکل گرفت و به نتیجه رسید.
دوستش داشتم.
        

          یک رمان نوجوان فانتزی عالی که سال ۱۳۷۱ توسط خانم فریبا کلهر نوشته شده و هنوز که هنوز است کهنه نشده. بسیار از خواندنش لذت بردم و حسرت خوردم که چرا این قدر دیر خواندمش...
        

          داستان بسیار جذابی بود. اما گاهی اوقات زیاده گویی میشد و من خسته میشدم.  اما داستان جذابی بود و کشش و جذابیت لازم را داشت


        

          کتابیه که حس خیلی خاصی داره
کلا کتابای فریبا کلهر تو خودش یه حس ماورایی یه حس خاص داره من تو هیچ کتابی وقتی که هیجانی میشه و استرسی و ترسناک، توی وجودم لرزش احساس نمی کنم

این کتاب رو پیشنهاد میکنم
حتی خودم چندین و چندبار میخونم و هنوز هم باهش گریه میکنم و میخندم
        

          کتاب نوجوانه ولی اینقدر حال‌خوب‌کنه که هنوز هم گاهی می‌خونمش و بار اول که خونده بودم، تا مدت‌ها می‌خواستم با امتحان همون روش برم تو سیاره‌ی اوراک.
        

          این کتاب من رو به کتاب خوندن علاقه مند کرد. 12-11 سالم بود که این رو خوندم و من رو عاشق کتاب خوندن کرد :)
        

          جلد یکشو بچه که بودم قبل خواب خواهرم برام می‌خوند.
جلد دومشم یه کم بعد که بزرگتر شدم خودم خوندم.

یه داستان نوجون، در ستایش  احساسات انسانی، عشق، محبت و خیلی چیزای دیگه که با "دل" کار داره ...

فضاش خیلی دوست داشتنیه
خوندنشو به کسایی که داستان نوجون فانتزی دوست دارن شدیدا توصیه می‌کنم
        

          "هوشمندان سیاره اوراک" کتاب موردعلاقه‌ی خواهرم بود و به همین ترتیب در برنامه‌ی کتابخوانیِ منِ ۸-۹ ساله هم گنجانده شد و دوستش داشتم. همه‌چیزش را دوست داشتم. خانه‌ی مادربزرگ با هفت در را دوست داشتم (که توی ذهنم مثل خانه‌ی مادربزرگ خودم تصورش می‌کردم)، زنبق را که از مادرش ناراحت بود دوست داشتم، صبا و خاطراتش را دوست داشتم، هوشمند آداپا و هوشمند انلیل را دوست داشتم، قناری‌های صبا را دوست داشتم و خلاصه داستان با همه‌ی جزییاتش مو‌به‌مو در ذهنم مانده است. (حتی بخش‌های ابتدایی آن را تا سال‌ها از حفظ بودم.)

هوشمندان سیاره اوراک یک رمان علمی‌-تخیلی کاملاً ایرانی است. از فضاهای زمینی که همه ایرانی هستند، تا  ساختمان‌ سیاره‌های اوراک که زیگورات‌هایی برگرفته از تمدن‌های قدیمی ایرانی است. (امسال وقتی در سفر شیراز، راهنمای سفر در مورد زیگورات صحبت می‌کرد من مثل همیشه یادِ هوشمندان سیاره اوراک افتادم.) حتی شخصیت‌های داستان هم کاملاً ایرانی هستند و نویسنده تلاش نکرده که ادای کسی را در بیاورد و ذوق و لطافت هنری خودش را وارد داستان کرده.

روند داستان هم مسیر خوبی را طی می‌کند. ما با زنبقِ نوجوان مواجه می‌شویم که در زمان حال زندگی می‌کند و می‌خواهد دلیل ناپدید شدن خاله‌اش صبا  را در پانزده سال پیش کشف کند و به طور موازی داستان آداپا را می‌خوانیم که برای کشف معمای هاله‌های انسانی از اوراک به زمین می‌آید و صبا را همراه خودش به سیاره‌اش می‌برد. یادم هست وقتی برای اولین بار کتاب را می‌خواندم، واقعاً هیجان‌زده بودم که کشف کنم "هاله‌ی انسانی" چیست.

فضای قصه و همین‌طور پیام داستان، لطیف است. مثل شخصیت خود صبا، دختری که چشمان تابناک و پرفروغ داشت. کسی از یک کتاب علمی‌-تخیلی، انتظار لطافت و حرف زدن از عمق احساسات انسانی را ندارد. اما هوشمندان سیاره اوراک این کار را می‌کند.

اخیراً هوشمندان سیاره اوراک سی ساله شد. حتی نشر قدیانی هم سی سالگی‌اش را جشن گرفت. احتمالاً این کتاب با استنداردهای امروز کتابی متوسط باشد‌ (که خوشحال‌کننده است و نشان می‌دهد که سطح کیفیت کتابخوانی نوجوان‌های ما بالا رفته.) اما با این‌ وجود هنوز هم پیشنهاد خیلی خوبی برای دانش‌آموزان‌ دبستانی است.


صبا و زنبق برایم از همان دوست‌های قدیمی‌اند که نیازی به ملاقات دوباره‌شان ندارم. این‌قدر این کتاب را بازخوانی کردم که هنوز لحظه به لحظه‌اش را از یاد نبرده‌ام.