اين كتاب يه مقاله نيست، بيشتر يادداشت‌هاى پراكنده و تاريک و روشن يه نويسنده‌ى بزرگ درباره‌ى فرهنگ و باورهاى كهنی است كه دلش براشون تنگ شده؛ فرهنگ سايه‌ها و ابهام‌هاى دوست‌داشتنى. فرهنگى كه هنوز آغشته به وضوح و روشنى كوركننده نشده. فرهنگى كه پذيراى ناشناخته‌ها و سايه‌هاست. خيلى دوستش داشتم و بااين كه ما ژاپنى نيستيم، اما فرهنگ سايه و ابهام در ادبيات و هنر و معمارى ايران هم بوده و مشخصاً هر روز داره از اصل خودش دورتر مى‌شه. من هم مى‌ترسم از روزى كه انقدر زمين رو روشن كنيم كه ديگه نور ستاره‌ها كه هيچ، مهتاب رو هم از خودمون دريغ كنيم.
        

          «به راستی اما ریشهٔ این تفاوت سلیقه در کجاست؟ نظر من این است که ما شرقی‌ها سعی می‌کنیم با هر آنچه اطراف‌مان شکل گرفته خودمان را راضی و خشنود کنیم، خودمان را متقاعد کرده‌ایم که چیزها را همان‌طور که هستند بپذیریم و برای همین است که تاریکی آرامش‌مان را بر هم نمی‌زند و به گونه‌ای اجتناب‌ناپذیر آن را در زندگی‌مان جای می‌دهیم. در جایی که روشنایی اندک است نیازی به تشدید آن نمی‌بینیم و در عوض به تاریکی پناه می‌بریم و زیبایی نهفته در آن را کشف می‌کنیم.
انسان غربی اما همواره تلاش کرده آنچه دارد را بهتر کند، از شمع به چراغ‌های روغنی از چراغ‌های روغنی به روشنی‌های گازسوز و در آخر هم نورهای الکتریکی. میل روزافزون او به روشناییِ بیشتر هرگز آرام نگرفته است. تمام توانش را به کار بسته تا جزئی‌ترین سایه‌ها را نیز از میان بردارد.»