قصهٔ زندگی سه خانم به نام رز، تونی و کرز که از فتّانه‌ای زیبا و فریبکار زخم خوردن و زندگی‌شون تقریبا به باد می‌ره.
خب آدم رو یاد جملهٔ معروف زنان علیه زنان می‌ندازه و سرتاسر کتاب پر از حس کینه و نفرت می‌شی نسبت به هم‌نوع‌ت و خودت رو یک بی‌دفاعِ محکوم به شکست می‌بینی. 
نمی‌دونم آقایون با خوندن این کتاب چه حسی پیدا می‌کنن و برام جالبه که یکی بیاد و بگه. البته با خوندن دومین کتاب از مارگارت اتوود (آدمکش کور) مطمئن شدم که این نگاه، مَرام و فکره خانم نویسنده ست. البته نگاهش به مردها هم خیلی پاکیزه نیست و این طور که ته‌نشین ذهن من شده، یک عده موجود بی‌دست و پا و بی‌اراده وبی‌وفا هستن و نهایت هدفشون در زندگی رسیدن به لذت‌های مردانه‌ست.

و اما به لحاظ ساختاری 
موضوع جدید، زبان  روان، روند مناسب و پرکشش‌ی داره خلاصه کتاب رو زمین نمی‌ذارید تا تموم‌ نشده. همه چیز به اندازه‌ست مثل اطلاعاتی که از دوران گذشتهٔ این سه تا بانو  به خواننده می‌ده و اینکه هیچ اطلاعی از حال و احوال عروس فریبکار نمی‌ده تا مرموزتر و ترسناکتر جلوه پیدا کنه. چند سال از خوندن این کتاب می‌گذره اما همه چیز با جزییات به‌خاطرم‌ مونده.


به دلیل تلخی زیاد و یک سری واقعیات که بوی لجن می‌دن به زیر ۲۵ساله‌ها توصیه نمی‌کنم.
        

          سعی میکنم به دور از عصبانیتم بابت فصل های آخر و صادقانه بنویسم.
داستان درباره سه زن و فریب خوردنشون از کسیه که خودش رو دوست اونها معرفی میکنه.
هر سه زن داستان اشتراکات مهمی باهم دارن. مادر های بی مسئولیت و پدرهای که رابطه‌ی خوبی با دختراشون نداشتن . همین دو دلیل کافی بود تا این سه زن مردهای اشتباهی رو به زندگی‌شون راه بدن.
مردهای ضعیف و غیر قابل اتکا. البته که زن ها در باطن از این ویژگی لذت می بردن، ما شاهد کشمکش های درونی اونها هستیم اما در لایه های پنهان ذوق‌شون رو می بینیم بابت اینکه همسرهای خیانتکارشون رو بخشیدن و به نوعی فداکاری کردن.
روند کتاب به شدت کنده، فصل های اخر ناامید کننده‌‌ان. در آخر می بینم سه زن نقش اصلی برای  زنی که زندگی‌هاشون رو نابود کرده مراسم عزاداری می‌گیرن و از بابت مرگش ناراحت ان.

صادقانه بگم، کل داستان ،روند و شخصیت‌هاش برن به جهنم.