یادمه احتمالا گم شده ام رو که تموم کردم، از روی تخت بلند شدم، دویدم سمت اتاق برادرم، که  مصطفی! ببین چی پیدا کردم! همین الان باید بخونیش! بعدها به دست کم پنج نفر از دوستام امانت دادم که بخوننش.
هست یا نیست رو اوایل فروردین با همون اشتیاق خریدم. تا رسیدم خونه بازش کردم که بخونم، اما بعد از دو صفحه ولش کردم. نمی دونم چرا. دو سه بار دیگه هم چند صفحه از اولش خوندم و ولش کردم. تا دیشب که موفق شدم ادامه بدم.
کتاب خوبی بود. دقیقا تا صفحه ی 126 مطمئن بودم خیلی خوبه، از قبلی خیلی بهتره. تا صفحه ی 126 واقعا پنج ستاره کمش بود. اما بعد نظرم عوض شد. از صفحه ی 127 فقط خوب بود. خوب معمولی. البته هنوز هم دوسش دارم.

+ چقدر این آدم ها، این فضاها، این خانواده ها، این بچه ها برام غریبه اند.
        

          نویسنده در ساختن شخصیت راوی که یک زن درونگرای دچار وسواس فکری است قدرتمند عمل کرده اما این راوی به هر حال برای مخاطب خسته کننده خواهدبود چون بیش از آنچه حرف بزند دارد فکر میکند. چون بیش از اندازه بدبین و به قول خودش و شوهرش عقده ای هم هست مشکل مضاعف میشود و اصلا راوی دلچسبی نیست
شخصیتهایی که نقششان در داستان مهم است دو مرد زندگی راوی هستند یعنی شوهرش سینا و دکتر امیر شمس که ظاهرا قرار است جایگزین شوهر بشود. خب این دو واقعا کم پرداخت شده اند. شوهر که فوق العاده حضورش کم است و امیر شمس هم برخی ویژگی هایش با برخی دیگر نمیخورد. مثلا در ابتدای رمان به عنوان یک آدم نسبتا ترسو (که هم از سقوط هواپیما میترسد و هم از سیگار کشیدن) معرفی میشود بعد همین آدم تبدیل به مرجع فکری و حل المسائل مشکلات روحی راوی میشود که به شخصه اصلا نتوانستم این فاصله را پر کنم
از لحاظ مطالعات فرهنگی داستان معرف بخشی از واقعیت تلخ زنان طبقه متوسط ایران است که توانایی پذیرفتن هیچ نقشی را ندارند. همسر شدن و مادر شدن توقعات آنها را برآورده نمیکند و در نتیجه به مخدر و الکل پناه میبرند. اینجا موفقیت راوی در ترک کردن تریاک به کمک امیر است که حضورش باعث میشود زن در صحنه آخر با شوهرش حرف از جدایی بزند اما وقتی که مشروب خورده . این طنز سیاه ماجرا و راه حل نویسنده برای شخصیت زن داستانش است: الکل به جای مخدر!
به خاطر همین من اصلا درگیر چالش های ظاهرا فلسفی رمان درباره این که دنیا جای امنی هست یا نیست نمیشوم. مسئله امنیت دنیا نیست. مسئله سلامت شخصیت است
نمره اصلی ام یک و نیم است
این را هم در پایان اضافه کنم که به نظرم کودکان یکی از معنابخش ترین هدایای خداوند به زندگی انسانها هستند اما در برخی داستانها کودکان یا مطلقا ساکت هستند یا فقط مایه عذاب و اذیت. یا مثل حیوان خانگی هستند و اصلا حرف نمیزنند یا اگر حرف بزنند به نکبتهای خانواده اشاره میکنند. از کارهایی که تازه خواندم هرس هم متاسفانه همین گونه بود. اما فیلم "قصر شیرین" میرکریمی از بابت نشان دادن معنابخشی کودکان و طعمی که آنها به زندگی میدهند و مسئولیت انسانی که برای والدین ایجاد میکنند عالی بود. بچه ها مزه میریزند، زیبایی ها را یادآوری میکنند، معصومیت را زنده نگه میدارند و مدام در حال تلنگر زدن به والدین هستند
        

          یک رمان خیلی خیلی خیلی بد! اگه همنوایی شبانه ی ارکستر چوب ها و وردی که بره ها می خوانندِ رضا قاسمی رمانه پس این چیه اگه این رمانه پس اونا چی ان.‏ به نظر من که وقت خودتونو تلف نکنید همچین متن بی مایه ای رو بخونید. محض رضای خدا حداقل چهار تا تصویر به یاد مووندنی هم نداشت که آدم دلش نسوزه... واقعا چرا نمی خوایم دست از سر ادا و اصول هایی که توی داستان نویسی مد شده برداریم؟


پ.ن: راستی اون بخش های مربوط به باشگاه ورزشی که دیگه نهایت کلیشه بود... دیگه کلیشه ای تر از این نمی شد.‏
        

          داستان تا حدی بی سر و ته بود. مطالبی گفته شده بود که معلوم نشد به چه کار داستان آمد. مبتذل بود.  خیانت به تعهد زناشویی رو در پوشش بحران هویت و در جستجوی خویشتن بودن، توجیه می‌کرد.
به کسی توصیه نمی‌کنم بخونه
        

          اگر خیلی صریح بخواهم بگویم
حیف از وقتی که گذاشتم
حیف درخت 🙃