بسم الله الرحمن الرحیم

بعد از سه ماه تدریس ( درس تفکر درس میدادم) دانش آموزام با خنده گفتن خانوم تفکر خوبه، ولی ما چیزی نمی فهمیم ازش.
خب اونجا بود که انگشت اتهام به سمت خودم گرفتم و پرسیدم:
_ چرا نتونستی ؟ چرا از پسش بر نیومدی؟ این بود نهایت سعی و تلاشت؟
حس کردم کوهی از کاغذ باطله ام که با یه جرقه کوچیک اتیش گرفته و حالا چیزی جز خاکستر ازش نمونده. سال اولم بود و فکر میکردم باید بتونم از پس همه چی بر بیام، اما راستش ناکامی های سال اولم مثل مهمونای ناخونده یکی بعد از دیگری سرو کله شون پیدا میشد و من نمی دونستم باید چیکار کنم.
درست هم یادم نمیاد چطور شد با این کتاب آشنا شدم( ولی فکر کنم اقای باقری معرفی کرده بود) اما الان خوندنش رو تموم کردم و خلاصه هر فصل رو می تونید توی گزارش پیشرفت ها بخونید( چون دیگه اینجا اوردن شون بیخوده)

کتاب شامل نه فصل میشد و هر فصل به یک مشکل یا مسئله می پرداخت و دیدگاه دانشمندان شناختی رو بیان می کرد. به شخصه حس میکردم زیربار اطلاعات کتاب در حال له شدنم و برای همین یه مدت طولانی کنار گذاشتمش اما بعد که روزی یه فصل پیش رفتم متوجه شدم اونقدرا هم که فکر میکردم بد نبوده.
نویسنده ادم شوخ طبیعی بوده و همین متنش رو جذاب کرده بود، مثال های استفاده شده در کتاب ملموس بودن و باعث میشد راحت متوجه شم منظورش چیه.
هر چند وقتی پای نمودار و تصویر میومد وسط گیج می شدم.

خب اگر شما معلمی هستید که نمی دونید چرا هر چی درس می دید دانش آموزا متوجه نمیشن بهتون پیشنهاد میکنم این کتابو بخونید. ولی خب برای اینکه توی ذوقتون نخوره روزی یه فصل بخونید.

پ ن: به بزرگی خودتون ببخشید، اینقدر گزارش پیشرفتا طولانی شدن اینجا نمیدونم چی بگم.
        

          این کتاب رو نخوندم ولی اسمش داره قضاوت می کنه
من خودم عاشق مدرسه ام