اولین کلمه‌ای که بعد از عنوان «شاعر» به ذهنم میاد نام نامی مرتضی امیری اسفندقه‌ست. اخوان رو ندیدم ولی اگر از نظر زیست شعری (نه سبک شعری) بخوایم در نظر بگیریم، اسفندقه اخوان امروز ماست. اسفندقه شعر نمیگه، شعر رو زندگی می‌کنه یا به یه تعبیر بهتر تجسم شعره. این رو کسایی که از نزدیک دیدنش از همه بهتر می‌فهمند. خودشم تو این دفتر یه جایی می‌فرماد:
« من و شعر
کاملا مثل همیم
دو در آیینه به هم خیره شده
                                                         خندیده
دو در آغوش سحر خوابیده

  من اگر شادی و شور
شعر هم شادی و شور 
من اگر غصه و غم 
شعر هم غصه و غم می‌خواهد
هر چه من میخواهم
شعر هم میخواهد
دو به دور سر هم گردیده

شعر اگر قاب و قفس
دل من قاب و قفس
شعر اگر باغچه و آب و چمن
دل من نیز همین باغچه و آب و چمن میخواهد
هر چه میخواهد شعر
دل من میخواهد
دو به ساز دل هم رقصیده

شعر چون مردمک است
من شبیه چشمم
یا نه!
           من مردمکم
شعر عین دیده

من و شعر؛ 
                      دو قلو‌های به هم چسبیده... » ص ۹۰، ۹۱
        

          هوالحق

پیش از انتشار «نِماشُم» یک از معروفترین اشعار مرتضی امیری اسفندقه  شعر نیمایی موفق «کدام استقلال؟ کدام پیروزی؟» بودکه حتی مسعود ده‌نمکی مستندی بر اساس این شعر ساخت. با توجه به این‌که اسفندقه بیشتر به سرایش قصیده شهرت دارد بسیاری توفیق این شعر و پنج شعر دیگر نیمایی که از او 
 منتشر شده بود را تصادفی می‌دانستند ولی «نِماشُم» که قسمت عمده‌ی آن به اشعار نیمایی اسفندقه اختصاص دارد ثابت کرد که مرتضی امیری اسفندقه یک نیمایی‌سرای چیره‌دست است و ار معدود شاعرانی امروز است که به این قالب پر قابلیت اقبال نشان داده است.
        

          اولین تجربه از خواندن مستمر اشعار نیمایی
واقعا راضی ام
غزل های واقعا زیبایی هم داشت
و من چقدر این حس جاری بودن و زنده بودن اشعار مرتضی امیری اسفندقه رو دوست دارم
واقعا مثل دریاست...