بریده‌ای از کتاب نماشم (نیمایی واره ها) اثر مرتضی امیری اسفندقه

مات در آینه‌ای شطرنجی همه در خود بی‌خود چشم‌ها هیچ به هم روشن نیست گور دسته‌جمعی‌ست یا اتاق اشباح؟ آه! این قبر عمودی این... آه! در آسانسور جز من هیچ‌کس با من نیست