گاهی برخی از ملّت‌ها با داشتن یک تاریخ اساسی، برخی از حوادث را نیز مبدأ تاریخ قرار می‌دهند. چنان که می‌بینیم در کشورهای مغرب زمین، انقلاب کبیر فرانسه و جنبش کمونیستی اکتبر ۱۹۱۷ در شوروی، مبدأ تاریخ بسیاری از جریان‌هایی است که در آن سرزمین رخ می‌دهد. ملل غیر متمدن که از این گونه نهضت‌های سیاسی و دینی محرومند؛ بالطبع اتفاق‌های فوق العاده را برای خود مبدأ تاریخ اتخاذ می‌کنند. از این جهت اعراب جاهلی بر اثر نداشتن تمدن صحیح، پیشامدهای ناگواری را مانند جنگ، زلزله، قحطی و یا پدیده‌هایی که جنبه فوق العادگی داشت، برای خود مبدأ تاریخ قرار داده بودند. از این لحاظ در صفحه‌های تاریخ، برای اعراب مبدأ تاریخ‌های متعددی را می‌بینیم که آخرین آن ها، غوغای عام الفیل و حمله (ابرهه) به منظور ویران ساختن کعبه است که بعدها به صورت مبدأ تاریخ برای حوادث دیگر درآمد.

سال و ماه و روز ولادت پیامبر عموم سیره نویسان اتفاق دارند که تولّد پیامبر گرامی در عام الفیل، در سال ۵۷۰ میلادی بوده است، زیرا آن حضرت به طور قطع، در سال ۶۳۲ میلادی در گذشته است و سن مبارک او ۶۲ تا ۶۳ بوده است. بنابراین، ولادت او در حدود ۵۷۰ میلادی خواهد بود.

فرزندان او از خدیجه وجود فرزند، پیوند زناشویی را محکم تر می‌سازد و شبستان زندگی را پرفروغ تر و به آن جلوه خاصی می‌بخشد. همسر جوان قریش، برای او شش فرزند آورد: دو پسر که بزرگ تر آن‌ها (قاسم) بود، سپس (عبد اللّه) که به آنان (طاهر) و (طیب) می‌گفتند و چهار نفر از آنان که دختر بود. ابن هشام می‌نویسد: بزرگ ترین دختر او (رقیه) بعد (زینب) و (ام کلثوم) و (فاطمه) بود. همه فرزندان ذکور او، پیش از بعثت به درود زندگی گفتند؛ ولی دختران، دوران نبوت او را درک کردند. [۲] خویشتن داری پیامبر، در برابر حوادث زبان زد همه بود. با این حال، در مرگ فرزندان خود، گاهی تأثرات دلش، به صورت قطرات اشک از گوشه چشمانش به روی گونه هایش می‌غلتید. مراتب تأثر او در مرگ ابراهیم- که مادر او (ماریه) بود- بیشتر بود، در حالی که دلش می‌سوخت، ولی با زبان، به سپاسگزاری خدا مشغول بود. حتی عربی از روی جهل و نادانی به مبانی اسلام، به گریه کردنش اعتراض نمود. پیامبر فرمود: چنین گریه ای رحمت است. آن گاه افزود: (و من لا یرحم لا یرحم [۳] ؛ کسی که رحم نکند، به او رحم نمی شود). ---------- [۲]: . مناقب ابن شهر آشوب، ج ۱، ص ۱۴۰؛ قرب الاسناد، ۶ و ۷؛ الخصال، ج ۲، ص ۳۷ و بحار الانوار، ج ۲۲، ص ۱۵۱- ۱۵۲. بعضی، فرزندان ذکور پیامبر را بیش از دو تا می‌دانند. (ر. ک: تاریخ طبری، ج ۲، ص ۳۵ و بحار الانوار، ج ۲۲، ص ۱۶۶). [۳]: . امالی شیخ، ص ۲۴۷.

مسافرت پیامبر در دوازده سالگی، از سفرهای شیرین وی به شمار می‌رود، زیرا در این سفر، از (مدین)، (وادی القری) و (دیار ثمود) عبور کرد و از منظره‌های زیبای طبیعی سرزمین شام دیدن کرد. هنوز کاروان (قریش) به مقصد نرسیده بود که در محلی به نام (بصری) جریانی پیش آمد و تا حدی برنامه مسافرت ابو طالب را دگرگون ساخت. جریان از این قرار بود: سالیان درازی بود که راهبی مسیحی، به نام (بحیرا) در سرزمین بصری در صومعه مخصوص خود مشغول عبادت و مورد احترام مسیحیان آن حدود بود. کاروان‌های تجارتی، در مسیر خود در آن نقطه توقف می‌کردند و برای تبرّک به حضور او می‌رسیدند. از حسن تصادف، (بحیرا) با کاروان بازرگانی (قریش) روبه رو گردید. چشم او به برادرزاده (ابو طالب) افتاد و توجه او را جلب کرد. نگاه‌های مرموز و عمیق او نشانه رازی بود که در دلش نهفته بود؛ دقایقی خیره خیره به او نگاه کرد. یک مرتبه مهر خاموشی را شکست و گفت: این طفل متعلق به کدام یک از شما است؟ گروهی از جمعیت رو به عموی او کردند و گفتند: متعلق به ابو طالب است. ابو طالب گفت: او برادرزاده من است. (بحیرا) گفت: این طفل آینده درخشانی دارد؛ این همان پیامبر موعود است که کتاب‌های آسمانی از نبوّت جهانی و حکومت گسترده او خبر داده اند. این همان پیامبری است که من نام او و نام پدر و فامیل او را در کتاب‌های دینی خوانده‌ام و می‌دانم از کجا طلوع می‌کند و به چه نحو آیین او در جهان گسترش پیدا می کند، ولی بر شما لازم است او را از چشم یهود پنهان سازید، زیرا اگر آنان بفهمند او را می‌کشند.