هایدی گفت: «وقتی در فرانکفورت بودم دعا کردم فوری به خانه برگردم اما اگر خدا دعایم را برآورده می‌کرد و فوری به خانه برمی‌گشتم، حالا همه چیز خیلی فرق داشت؛ آن وقت فقط کمی نان برای مادربزرگ می‌آوردم و بلد نبودم بخوانم. خدا کارها را خیلی بهتر از آن‌که فکر می‌کردم جور کرد...اوه! چقدر خوشحالم! خدا نخواست از همان اول، راه خودم را بروم! از حالا به بعد به خاطر کارهایی که خدا برایم کرده دعا می‌خوانم. اگر هم چیزی خواستم و او نداد، به خودم می‌گویم خدا برایم نقشه بهتری دارد. هر روز دعا می‌کنیم؛ نه پدربزرگ؟ نباید او را فراموش کنیم یا فکر کنیم او ما را فراموش کرده.» پدربزرگ با لحنی غمگین گفت: اگر خدا را فراموش کنیم چه می‌شود؟ هایدی گفت: آن وقت همه کارها غلط از آب درمی‌آید خدا می‌گذارد که هر جا دلمان خواست برویم و فقیر و غمگین شویم. هیچ کس دلش برایمان نمی‌سوزد و ما از خدا دور می‌شویم. او تنها کسی هست که می‌تواند کمکمان کند...پدربزرگ دوباره سر حرف را باز کرد و گفت: هایدی! ما می‌توانیم به طرف خدا برگردیم؟ اگر از خدا دور شویم او برای همیشه ما را فراموش نمی‌کند؟ هایدی گفت: اوه! نه پدربزرگ! می‌توانیم برگردیم.
