یعنی واقعاً هیچکس تو چشمه نیست که یه‌بار قبل چاپ این ترجمه‌های بی سروته مترجماش رو بخونه؟
        

          نمی‌شه چیزی دربارهٔ داستانش گفت چون اتفاقی که در همون چند فصل اول می‌افته در واقع مضمون تکرارشونده‌ایه که در لایه‌های مختلف مدام تا پایان کتاب تکرار می‌شه مثل یه الگو. می‌دونم این داستان تکرارشونده مدت‌ها، شاید همیشه گوشهٔ ذهنم بمونه چون به‌شدت تکان‌دهنده و در عین غیرممکن به‌نظررسیدن، ملموس و واقعی بود. اما نویسنده خیلی پرگویی می‌کرد. جوری که بین دیالوگ‌ها حتی یهو دو فصل می‌گذشت تا کاراکتری جواب کاراکتر دیگری رو بده و این باعث می‌شد آدم حس کنه یکی رفته رو منبر تا براش سخنوری کنه. درحالی‌که در داستان ترجیح من اینه که از اتفاقات و دیالوگ‌ها و زاویه‌دید داستان، با تجربهٔ سوبژکتیو یا غیرسوبژکتیو کاراکترها آشنا شم نه از پرگویی نویسنده که انگار از ایده‌ها و جهان‌بینی خودش خیلی هیجان‌زده شده. اگه این قسمت‌ها از رمان حذف می‌شد کم‌حجم‌تر، خوش‌‌خوان‌تر، روان‌تر و حتی تأثیرگذارتر می‌شد به‌نظرم.
        

          کسل کننده بهترین توصیف این کتاب هست.
احساس نمی‌کردم با آدمهای متفاوتی مواجه هستم فقط صدای نویسنده  رو از آدمهای مختلف می‌شنیدم و همه در حال فلسفه بافی!
        

          همیشه امیدواریم آدم‌ها و عادت‌هایی که دوستشون داریم هیچ‌وقت نمی‌رن و تموم نشن، نمی‌فهمیم تنها چیزی که اون رفتارها رو سالم و بی‌نقص نگه می‌داره، ترک ناگهانی اون‌هاست، بدون هیچ جانشین یا تغییری، قبل از اینکه اون‌ها بتونن ما رو به حال خودمون رها کنن یا ما اون‌ها رو. هر چیزی که ادامه پیدا می‌کنه بد میشه، ما رو خسته می‌کنه، به‌ش پشت می‌کنیم، دل‌زدن و فرسوده‌مون می‌کنه. چه بسیار افرادی که زمانی جون‌مون به جون‌شون بسته بود اما کنار رفتن. چه بسیار روابطی که ضعیف شدن و بی‌هیچ دلیل محکم یا واضحی از بین رفتن. تنها کسایی که ما رو رها و ناامید نمی‌کنن اون‌هایی هستن که از ما چیزی بردن. تنها کسایی رو که رها نمی‌کنیم اون‌هایی هستن که ناگهان ناپدید می‌شن و فرصتی ندارن که برای ما درد و ناامیدی بیارن. موقعی که این اتفاق می‌افته موقتاً مأیوس می‌شیم، چون فکر می‌کنیم می‌تونستیم زمان طولانی‌تری کنارشون باشیم، بدون هیچ تاریخ انقضای قابل پیش‌بینی‌ای. این اشتباه و البته قابل درکه. تداومْ همه‌چیز رو تغییر می‌ده. مثلاً چیزی که دیروز برامون جالب بوده امروز ممکنه باعث رنج و عذاب‌مون باشه. واکنش ما به مرگ نزدیکان‌مون مشابه واکنش مکبث به خبر فوت همسرشه. به شکل معما‌گونه‌ای جواب می‌ده "باید از این به بعد می‌مُرد" این یعنی "باید جایی در آینده می‌مُرد، بعداً ". یا شاید هم معنای ساده‌تری مثل این داشته باشه، "باید کمی بیشتر منتظر می‌موند. باید ادامه می‌داد. " منظورش لحظه‌ی دقیق مرگ نیست، بلکه لحظه‌ی انتخاب شده است. خب حالا لحظه‌ی انتخاب شده چیه؟ لحظه‌ای که هیچ‌وقت به نظر نمی‌رسه کاملاً درست باشه. همیشه فکر می‌کنیم چیزی که خوشحال‌مون کنه و به‌مون لذت بده، هر چیزی که ما رو آروم کنه و به‌مون کمک کنه، هر چیزی که ما رو به جلو هل بده، باید کمی بیش‌تر عمر کنه؛ چند ساعت، چند هفته، چند ماه، یک سال. همیشه فکر می‌کنیم چیزها یا آدم‌ها چه زود تموم می‌شن، هیچ‌وقت فکر نمی‌کنیم لحظه‌ی درستی وجود دارن. همین لحظه‌ای که می‌گیم "خوبه، کافیه. تا همین‌جا بسه. از حالا به بعد هر اتفاقی می‌خواد، بیفته. اتفاق بد، وخیم، سیاه." هیچ‌وقت جرئت نمی‌کنیم اون‌قدر پیش بریم که بگیم "گذشته‌ها گذشته، حتی اگه گذشته‌ی ما باشه." برای همینه که پایان چیزها دست خودمون نیست، چون اگه این‌طور بود همه‌چیز تا ابد ادامه پیدا می‌کرد. چرک و آلوده می‌شد و هیچ موجود زنده‌ای هیچ‌وقت نمی‌مُرد.
        

          «خابیر ماریاس» را می‌توان یکی از نویسندگان پرطرفدار اسپانیایی قلمداد کرد. او در «شیفتگی‌ها» تمام توجه‌اش را معطوف طراحی شخصیت‌هایش کرده است که از این طریق بتواند بر اساس اعمال و رفتار آنها نسبت به جهان درونشان و یکدیگر عملکردی متفاوت را رقم بزند. 
لذا باید اشاره داشت که نام اثر بسیار به رفتارهای درونی و بیرونی هر شخصیت بسیار نزدیک است. 
اثری که در آن عنصر «معمایی» شاخصه‌ای قابل توجه قلمداد می‌شود.