نمی‌شه چیزی دربارهٔ داستانش گفت چون اتفاقی که در همون چند فصل اول می‌افته در واقع مضمون تکرارشونده‌ایه که در لایه‌های مختلف مدام تا پایان کتاب تکرار می‌شه مثل یه الگو. می‌دونم این داستان تکرارشونده مدت‌ها، شاید همیشه گوشهٔ ذهنم بمونه چون به‌شدت تکان‌دهنده و در عین غیرممکن به‌نظررسیدن، ملموس و واقعی بود. اما نویسنده خیلی پرگویی می‌کرد. جوری که بین دیالوگ‌ها حتی یهو دو فصل می‌گذشت تا کاراکتری جواب کاراکتر دیگری رو بده و این باعث می‌شد آدم حس کنه یکی رفته رو منبر تا براش سخنوری کنه. درحالی‌که در داستان ترجیح من اینه که از اتفاقات و دیالوگ‌ها و زاویه‌دید داستان، با تجربهٔ سوبژکتیو یا غیرسوبژکتیو کاراکترها آشنا شم نه از پرگویی نویسنده که انگار از ایده‌ها و جهان‌بینی خودش خیلی هیجان‌زده شده. اگه این قسمت‌ها از رمان حذف می‌شد کم‌حجم‌تر، خوش‌‌خوان‌تر، روان‌تر و حتی تأثیرگذارتر می‌شد به‌نظرم.
        

          یعنی واقعاً هیچکس تو چشمه نیست که یه‌بار قبل چاپ این ترجمه‌های بی سروته مترجماش رو بخونه؟
        

          «خابیر ماریاس» را می‌توان یکی از نویسندگان پرطرفدار اسپانیایی قلمداد کرد. او در «شیفتگی‌ها» تمام توجه‌اش را معطوف طراحی شخصیت‌هایش کرده است که از این طریق بتواند بر اساس اعمال و رفتار آنها نسبت به جهان درونشان و یکدیگر عملکردی متفاوت را رقم بزند. 
لذا باید اشاره داشت که نام اثر بسیار به رفتارهای درونی و بیرونی هر شخصیت بسیار نزدیک است. 
اثری که در آن عنصر «معمایی» شاخصه‌ای قابل توجه قلمداد می‌شود.
        

          کسل کننده بهترین توصیف این کتاب هست.
احساس نمی‌کردم با آدمهای متفاوتی مواجه هستم فقط صدای نویسنده  رو از آدمهای مختلف می‌شنیدم و همه در حال فلسفه بافی!