کمی خشن ولی ترسیم وضعیت نژاد سیاه پوست و‌سفید پوست ۱۹۳۰ در شیکاگوی امریکا است... وضعیت سیاه پوست های حاشیه نشین شهر، فشاری که از تبعیض تحمل می کنند و خشمی که در بطن افراد نهادینه میشه... داستان بیشتر اعتراض به این وضعیت موجود است.
        

          زمینِ بازیِ کَج...

تصور کنیم که سوت شروع مسابقه فوتبال توسط داور زده شده است و ما همگی در یک تیم هستیم و می‌خواهیم در این مسابقه برنده بشویم. بلافاصله پس از شروع و انجام تلاش‌های مختلف و ناکامی‌های متعدد متوجه می‌شویم که این زمین‌بازی فوتبال، به سمت دروازه تیم ما کج است. 
هرچقدر که تیم مقابل برای حفاظت از دروازه خود و گل‌زدن به ما تلاش می‌کند، ما باید 2 برابر و بلکه بیشتر تلاش کنیم تا به حداقل نتایج آنها برسیم. شاید اصلا آنها تلاشی هم نکنند. بسیار پیش می‌آید که هم تیمی ها و خودمان را شماتت کنیم، گاهی داور و حتی تیم مقابل را. گاهی به این فکر می‌کنیم که اصلا چرا زمین کج است؟ ولی در حال حاضر نمی‌توان چیزی را اصلاح کرد و کاری از پیش برد، فکر کردن به این پرسش‌ها باعث می‌شود وقت بگذرد و در نهایت ما بازنده حتمی باشیم. حداقل می‌توانیم بیشتر عرق بریزیم و خودمان را در کف سطح تیم مقابل نگه داریم و با صورتی سرخ از سیلی که خودمان زده ایم ببازیم. درست است که از ابتدا بازنده هستیم و اسممان در بدها نوشته شده است ولی چاره ای نیست، باید این نظم را بپذیریم و الا به سرعت با کارت قرمز و اخراج و عواقب بعدی آن مواجه خواهیم شد.

زمین بازی کجی که ریچارد رایت در این کتاب روایت می‌کند، زمین‌بازی ای است که سیاهان در سمت پایین زمین هستند و نه‌تنها باید تلاش مضاعف برای تأمین اولیات زندگی بکنند، بلکه این شرایط احساس ادراکی آنها از خود و ارزش و شان سیاه‌پوستان، جامعه دوستی، کرامت و افق‌های انسانیتشان را تغییر داده است. نسل به نسل در بدبختی زندگی‌کردن، دریچه‌های انسانی دیدن امور را تنگ‌تر می‌کند و تعاملات انسانی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و این اتفاق توسط طراحی نظامات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و رسانه‌ای که به دست فراعنه عصر جدید هستند رخ می‌دهد.

ولی آیا این کتاب فایده‌ای برای امروز ما هم دارد ؟

در این باره می‌توانم بگویم یکی از تلاش‌های جدی اندیشه غربی در مواجهه با هویت ملی ایرانیان، تغییر این زاویه نگاه و قراردادن انسان ایرانی در سمت پایین زمین‌بازی است؛ زمین‌بازی ای که ادراک کلان ملت ایران از خودش تحقیرآمیز، شکست‌خورده، ناتوان، ضعیف و مملو از خجالت اجتماعی از ایرانی مسلمان بودن باشد تا درنهایت هویت خودش را رها کند و با آغوش باز غربی شدن را بپذیرد، زیرا تا الان به ‌پای هویت خودش ایستاده است. انقلاب اسلامی ایران یک‌تنه ملت ایران و نه‌تنها ملت ایران، بلکه همهٔ ملت‌های جهان را دعوت به خروج از این نظم فاسد طراحی شده می‌کند. نظمی که در آن عده‌ای سلطه‌گر و عده‌ای به‌زور اسلحه، رسانه و اقتصاد سلطه‌پذیر شده‌اند، درحالی‌که در واقعیت تفاوتی با هم ندارند.

خانه‌زاد ارزش خواندن دارد. واقعاً رمان است. قصه دارد. شخصیت‌پردازی دارد. جهان داستانی دارد و مهم‌تر از همه حس دارد و بسیار دقیق نظم‌های فاسد طراحی شده را نشان می‌دهد.
        

          آقای زهیر خدا نکشدت با این کتاب معرفی کردنت....خیلی حالم خوب بود، این کتاب هم ...
بیش از این حرفی ندارم....کتاب خیلی خوبی است...فقط وقتی خیلی حالتان خوب است بخوانید