دوست - ات - دارم را شاید بتوان یک پیش‌کشان دانست، که هیچگونه شأن علمی ندارد: دوست - ات - دارم نه به ساحت زبان‌شناسی تعلق دارد نه به عرصه‌ی نشانه‌شناسی.

با وجود دشواری‌های ماجرای‌ام، با وجود بغض‌ها، تشویش‌ها، و تردیدها، با وجود هوس‌هایی که باید کنار بگذارم، من بی‌وقفه در دل خود به عشق به عنوان ارزش آری خواهم گفت.

من عاشق‌ام؟_ "آری چون انتظار می‌کشم." دیگری هرگز انتظار نمی‌کشد. گاه دل‌ام می‌خواهد نقش آن را که انتظار نمی‌کشد بازی کنم؛ سعی می‌کنم سرم را به چیزی گرم کنم، تا دیرتر برسم؛ اما همیشه بازی را می‌بازم: هر چه کنم، باز خودم را آنجا می‌بینم، بی‌کار و چشم انتظار، به موقع رسیده، یا حتی زودتر. هویت مقدر عاشق دقیقا همین است: من آن‌ام که انتظار می‌کشد.

سیم تلفن یک رشته‌ی درونی نیست؛ این ابژه معنایی دارد و معنای‌اش نه نزدیکی که دوری است: این صدای دوست‌داشتنی اما اکنون خسته‌ای که از پشت تلفن شنیده می‌شود، محوشدنی با همه‌ی اضطرابِ همراه‌اش.