بیضایی رو به این دلیل دوست دارم که همیشه شَک میکنه، به قهرمان ها، به افسانه ها و به روایت های همیشگی. اون همیشه یک طرف دیگه ماجرای آشنای قدیمی رو میبینه و اصالت روایت رو زیر سوال میبره، طرفی که کسی جرات نداره بهش نگاه کنه چون این کار اسطوره زدایی میکنه و قهرمان داستان رو به زیر میندازه. این کار به مذاق ملتی که عمری اسطوره هاشون رو تقدیس کردن هرگز خوش نخواهد اومد.
اما چه به سر اسطوره های ما میاد اگر قهرمان ابرمردی که ایزدان حمایتش می کنن وجود نداشته باشه؟ "بیچاره ملتی که قهرمان ندارد"
پاسخ بیضایی به این سوال اینه: قهرمان در آینه است.
.....
در نمایشنامه آرش، بیضایی با حفظ درونمایه داستان، اسطوره آرش رو بازآفرینی میکنه و اونو از جایگاه قهرمانی مادرزاد به جایگاه انسانی عادی و حتی تحقیر شده میکشونه. 
بیضایی با اینکار میخواد به نسل سرخورده خودش و نسل های توسری خورده و تحقیر شده بعدی بگه هیچ قهرمان مادرزادی وجود نداشته و نداره، و هرکدوم از ما، ما آدمای معمولی که هیچی نیستیم، دیده نمیشیم، تنهاییم، فراموش شدیم، در زمان مناسب و در جای لازم، میتونیم تبدیل به قهرمان بشیم. چه قهرمان زندگی خودمون و چه قهرمان مردم مون.
......
ریویوو صوتی براش گذاشتم. فایل صوتی کتاب هم هست.
        

          <a href="https://castbox.fm/va/4538964">خوانش توسط ناصر زراعتی در کست‌باکس</a>
        

          
آرش کمانگیری که ما می‌شناسیم یک تیرانداز اسطوره‌ایه که پس از صلح ایران و توران و قبول این موضوع که توران زمینی به اندازه‌ی پیمودن یک تیر به ایران بده، به خاطر تبحر در تیراندازی از سوی ایرانیان انتخاب میشه تا مرز بین ایران و توران با تیری که از کمانش رها میشه مشخص بشه. اما آرش بهرام بیضایی یک فرد عادی و معمولیه که به خاطر مکر و حیله‌ی تورانیان مجبور به تیر انداختن میشه و برای اولین بار با وجود تمام تنفری که داشته با دلش تیری رها می‌کنه که روزها در راهه.ه