از دلایلی که ال‌کلاسیکو رو دوست دارم همینه که فرصت خوندن کتابایی رو بهم میده که شاید خودم هرگز نمی‌خوندم.
نمایشنامه شاترتون، شرحِ رنجِ جوانی نابغه است. شاترتونِ شاعر که در ۱۱ سالگی شعرهای پخته می‌گفت بر اثر ناملایمات زندگی و درک نشدن توسط جامعه‌ی اطراف در ۱۷ سالگی خودکشی کرد. این تراژدی دست‌مایه‌ی اقتباس‌های فراوانی از جمله این نمایشنامه از آلفردو دووینی شد.
- تو چند سال داری؟
- فردا هجده ساله خواهم شد.
- کودک بینوا!
- بینوا؟ آری. کودک؟ نه... من هزار سال زیسته‌ام.

خود نمایشنامه رو خیلی پسندیدم اما ترجمه‌ی عجیب و غریبِ یک سری جاها، باعث شد ازش امتیاز کم کنم.