اگر اهل ادبیات هستید، حیف است لذت خواندن این کتاب را از دست بدهید. مقالات آن درباره‌ی پشت‌صحنه‌های نوشتن و کلنجارهای نویسندگان است. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          تعارض و یا شاید تعامل عشق و ناتوانی. این کتاب از تمایل به نوشتن و هرآنچه موجب ناتوانی در آن می‌شود می‌گوید. اگر حتی یک‌بار صفحه‌ای سفید پیش رویتان و سری پر از ایده‌هایی که حاضر نیستند در قالب کلمات روی کاغذ بیایند را هم‌زمان تجربه کرده‌اید، این کتاب مخصوص خود شماست.
        

          پروژه فکری احمد اخوت نازنین، نوشتن برای نویسنده‌هاست.
این کتاب هم شامل جستارهای موضوعی است که در آن می‌توان ردپای تحلیلی خود نویسنده و سلیقه مطالعاتی او را پیدا کرد.

اگر از اهالی نوشتن‌اید، این کتاب می‌نشیند به جانتان
و برای من به قدری جذاب بود که از تمام شدنش می‌ترسیدم :)
        

          می‌تونست موجزتر باشه با این حال تمام یک هفته‌ای که مشغول خوندنش بودم لذت بردم. 
رابطهٔ من با آثار آقای اخوت فقط برخورد با کتابی که دوستش دارم نیست. با کتاب و نویسنده وارد گفت‌وگو می‌شم. آقای اخوت همون پیرمرد کتاب‌فروش محبوبمه که هیچ‌وقت سرکوچه‌مون مغازه نداشت. 
عشق به کتاب و کلمات و هر چیز کوچکی که مربوط به این دو بشه تا ابد موضوع مورد علاقه‌م برای خوندن و گفت‌وگو باقی می‌مونه‌.
        

          مهسای قاسمی، اخوت همیشه تورو نا امید می‌کنه درواقع نمیدونم تو متوجه نمیشی یا که خب تو همه اینارو قبلا خوندی و اخوت تکرار مکررات میکنه🤦‍♀️
ولی از حق نگذریم چون با واژه های زیبا کتاب‌های مختلف در بخش‌های مختلف معرفی می‌کنه اشتیاق آدم برای مطالعه دو برابر میشه...
.


        

          کتاب رو دوست داشتم و ازش چیزهای مهمی یادگرفتم که ربطی به نوشتن و نویسنده شدن ندارن (مستقیما ) اما به زندگی بعنوان یک عشق کتاب، چرا.
امیدوارم این دریچه ای که به روم باز شد، بسته نشه.
هدیه ارزشمندی بود♡
        

          «تا روشنایی بنویس» جمله‌ی چندلایه‌ای است از یوحنای قدیس، شاید به این معنا که تا روشنایی داری بنویس. همچنین یعنی فعلاً تا روشن هستی و زوال عقل سراغت نیامده بنویس. کسی از فردایش خبر ندارد. همین‌طور به این معنا هم هست که تا خود روشنایی(صبح) بنویس. پاسخی به آن‌ها که ناتوانی در نوشتن را بهانه‌ی ننوشتن می‌دانند. (ص ۹)
احمد اخوّت جستارنویس قهاری است. با این کتاب شناختمش. پرداختش به جزئیات، داده‌های وسیعی که حول هر موضوع یافته و قلمِ گرم و روانش را تحسین می‌کنم و غبطه می‌خورم.
خودش این مجموعه را «کتاب عشق و ناتوانی» خوانده. در واقع همین عبارت حلقه‌ی وصل تمام جستارهای کتاب است. این ناتوانی گاهی مکتسب است و گاهی هم اجباری. کتاب یادکردِ همه‌ی کسانی است که کشته‌مرده‌ی خواندن‌اند، دستی هم در نوشتن دارند ... ولی افتاد مشکل‌ها.
وسواس، تردید، بددلی، افسردگی و نارضایتی پیوسته،‌ انزوا، حبسی که خودت را مستحقش می‌دانی و از آن لذت هم می‌بری، چشمِ ضعیف و نابینایی و ...
 خلاصه همه‌ی مرض‌هایی را که ممکن تو در وادیِ پیوسته خواندن و نوشتن دچار شوی؛ در این کتاب می‌بینی که دیگرانی زندگی‌اش کرده‌اند. دیگرانی که غریبه نیستند:)
.
بعد خواندن کتاب فهمیدم که جنون هم صنفی دارد اما نمی‌دانم چه نامی برایش بگذارم...
        

          [یک نظر نامحبوب]

به رغم این‌که مدت‌ها این کتاب را نشان کرده بودم تا روزی بخرم و به رغم نامش که خیلی دلم را برده و دوستش دارم و حتی علت نام‌گذاری‌اش. و به رغم آن‌که موضوعش برایم خیلی جالب و بیش از آن، مهم بود؛ اما هرچه کردم بیش از چند فصل نتوانستم بخوانم.
واقعا دوستش نداشتم و از این بابت ناراحتم! و بعد از مدت‌ها ماندن در قفسه‌ی «درحال خواندن» و از این‌ور خانه به آن‌ور گذاشتنش، بیخیالش شدم. :')