《هو الحق》
توی دو پارت و با فاصله‌ی کم همش رو خوندم و خیلی لذت بردم. شعرها برام قابل لمس بودند و یک جاهایی ذوق میکردم از خلاقیت شاعر. مثلا شعر عاشقانه‌ای بود که غم فردی رو روایت میکرد که دل به کسی باخته که از نظر خونی با هم مطابقت ندارند و به گفته‌ی دکتر و یار نمیتونند مال هم بشند... موضوعش برام تازگی داشت.
        

          تجربه‌ی ساده‌ای بود
ساده و کمی بی‌اتفاق.
راستش تنها دو سه جا واقعا به وجد آمدم و ابیات را ستودم، بقیه‌اش اما حرف دل بود. البته این دریافت که شاعر به این سادگی اکتفا کرده برای بیان احساسش و در قیدوبند زرق و برق دادن زورکی نبوده عمیقا برایم قابل احترام بود.

و چقدر طرح جلد و عنوان کتاب رو دوست داشتم:) 
        

          شعر باید آرام آرام جوید، مزه کرد، حتی لمس کرد یا تن زد.
شعر را نمی‌شود یک‌بار خواند و تمام. 
شعر را باید نوشید.


بعضی از اشعار را دوست داشتم بعضی‌هایش را خیر و این کاملا طبیعیست. اما از نام کتاب خوشم آمد و بیت معروفش:
لنگ پیچیدگیست فعل شدن
ساده باش اتفاق می‌افتی
        

          شعرهای سید تقی سیدی مثل اسم کتاب ساده است اما دلنشین...