تجربه‌ی ساده‌ای بود
ساده و کمی بی‌اتفاق.
راستش تنها دو سه جا واقعا به وجد آمدم و ابیات را ستودم، بقیه‌اش اما حرف دل بود. البته این دریافت که شاعر به این سادگی اکتفا کرده برای بیان احساسش و در قیدوبند زرق و برق دادن زورکی نبوده عمیقا برایم قابل احترام بود.

و چقدر طرح جلد و عنوان کتاب رو دوست داشتم:) 
        

          《هو الحق》
توی دو پارت و با فاصله‌ی کم همش رو خوندم و خیلی لذت بردم. شعرها برام قابل لمس بودند و یک جاهایی ذوق میکردم از خلاقیت شاعر. مثلا شعر عاشقانه‌ای بود که غم فردی رو روایت میکرد که دل به کسی باخته که از نظر خونی با هم مطابقت ندارند و به گفته‌ی دکتر و یار نمیتونند مال هم بشند... موضوعش برام تازگی داشت.
        

          شعرهای سید تقی سیدی مثل اسم کتاب ساده است اما دلنشین...
        

          این کتاب جز کتاب هاییه که کوچیکتر که بودم خیلی بیشتر دوستش داشتم  و الان سلیقه ی شعر خوانی م تغییر کرده  ولی هنوز امضای سید تقی صفحه ی اولش لبخند به لبم میاره:) 
        

          شعر باید آرام آرام جوید، مزه کرد، حتی لمس کرد یا تن زد.
شعر را نمی‌شود یک‌بار خواند و تمام. 
شعر را باید نوشید.


بعضی از اشعار را دوست داشتم بعضی‌هایش را خیر و این کاملا طبیعیست. اما از نام کتاب خوشم آمد و بیت معروفش:
لنگ پیچیدگیست فعل شدن
ساده باش اتفاق می‌افتی
        

          با سکوتم حرف هایم را بگویم بهتر است
اندکی پیچیده هستم؛ گنگ و مبهم نیستم!