تو تنها نیستی، رمانی واقع‌گرا است که بیشتر مناسب نوجوانان در جامعه‌ی مهاجرپذیر و چندقومیتی آمریکا نوشته شده تا کمکی به آنان برای درک هرچه بهتر دیگران باشد و البته می‌تواند برای نوجوانان ایرانی مخصوصاً آن‌ها که در شهرهای بزرگ کشورمان -با توجه به تنوع قومیتی این شهرها- سکونت دارند، مفید باشد. شش نوجوان داستان، هرکدام بخشی از اقلیت‌های نژادی را در آمریکا نمایندگی می‌کنند و حتی نوجوان سفیدپوست هم، مربوط به بخشی طرد شده از جامعه‌ی خویش است. جکلین وودسون بر حرف زدن صادقانه‌ی انسان‌ها برای درک یکدیگر، تأکید می‌کند که شاید ساده‌انگارانه به نظر برسد... اما او به‌قدری ملموس و صادقانه، مشکلات نوجوانان و خانواده‌هایشان را در کتاب نه‌چندان قطورش، توصیف کرده که خواننده به تفکر در نحوه‌ی ارتباط با دیگران ترغیب می‌شود.
        

          این‌قدر زیبا بود که حتی نمی‌تونم چیزی بگم. موقع خوندنش داشتم به این فکر می‌کردم که چه حرفی می‌شه درموردش زد، اما حالا غصه‌ی تموم شدنش و غصه‌ی چه‌جوری تموم شدنش احاطه‌م کرده و نمی‌دونم چی باید بگم. غصه‌ی بد نه‌ها، غصه‌ی خوب.
ممنون که باعث شدی این کتاب رو بخونم نفیسه. =)

از کتاب:
دلم‌ می‌خواست بروم سمتش و محکم بغلش کنم. برایم مهم نبود چه‌قدر خیس است، هیچ‌کس هیچ‌وقت نباید این‌قدر غمگین باشد.

هالی‌ گفت: "وای خدا... این‌جا عین اون اسمش - رو- نبر گرمه." 
اماری‌ اسمش- رو - نبر را به زبان آورد. "این‌جا می‌تونی هرچی دلت می‌خواد بگی.
هالی‌ گفت: "آخه کی دلش می‌خواد بگه؟ من کلمه‌های درست و حسابی بلدم، فحش رو که همه بلدن بگن."

استبان به ما گفت: "شنیدیم پاپی الان یه جایی تو فلوریداست، یه جایی که شبیه زندانه‌. اما پاپی کار خلافی نمی‌کرد، تو یه کارخونه کار می‌کرد و اومدن و بردنش‌."
اماری‌ فحش داد و حرف‌ها از دهانش، مثل مشتی که به دیوار کوبیده می‌شد، بیرون ریخت. هیچ‌کدام حرفی نزدیم، چون ما هم می‌خواستیم بدوبیراه بگوییم‌ یا به دیوار مشت بکوبیم. حرف توی دل و گلو و دهان‌هایمان گیر کرده بود.

هالی با عصبانیت نگاهش کرد و گفت: "ما آزادی داریم. الان دیگه مثل اون موقع‌ها نیست که سیاه‌پوست‌ها به خاطر رنگ پوستشون نمی‌تونستن‌ تو استخر شنا کنن‌ یا برن‌ مغازه و این‌جور جاها. دیگه تفکیک نژادی وجود نداره."
اماری گفت: "نه، دیگه خبری از این‌ها نیست. پس به نظرم باید بلند شیم و برای آمریکا دست بزنیم." دوباره چشم‌هایش را چرخاند.
        

          خب، در ادامهٔ دلزدگی از «داستان نوجوانانهٔ آمریکایی که در مدرسه می‌گذرد» باید بگویم که این یکی با آن‌ها که قبلاً خوانده‌ام متفاوت بود! به جز خود داستان که رسماً داستان «حاشیه‌نشین‌ها» و «طردشده‌ها»ست، زبان ادبی روایت، تصویرهای لطیفش و استعاره‌هایی که در بیان مقصود به خدمت گرفته بود از بقیهٔ کتاب‌های این سبک متمایزش می‌کرد. قصه هم خطی روایت نشده بود. یک بعدازظهر -بعدازظهری خاص- راوی داستان توی اتاقش نشسته و با گوش کردن به صداهای ضبط شدهٔ دوستانش، سالی که گذرانده -و کل زندگی‌اش- را مرور می‌کند. قصهٔ تبعیض، کنار گذاشته شدن، ترس و همبستگی. داستان رؤیابافتن و فرو ریختن رؤیاها و دوباره ساختنشان.
فکر می‌کنم پایان داستان توازن خوبی از تلخی و شیرینی بود مثل خود زندگی. و البته یادمان نرود که نوجوان‌ها -مثل باقی آدم‌ها و شاید بیشتر از آن‌ها- نیازمند امیدند! امیدِ ته قصه‌ها را به اسم واقع‌بینی و واقع‌گرایی «ساده‌انگاری» نبینیم و دستِ‌کم نگیریم.
        

          این کتاب واقعا خیلی خوبه و اولین کتابیه که باعث شد حتی واسه شخصیت های داستان گریه کنم.یکی از بهترین کتابایی بود که خوندم!
        

          بدون شک می تونم بگم جزو بهترین کتاب هایی بود که تو عمرم خوندم داستان یک روند بود ولی واقعا جذاب بود من معمولا از داستان های یک روند خوشم نمی آید ولی واقعا بدون شک بهترین کتاب بود. کتاب درباره ۶ نوجوان که مشکلات مختلف دارندو اتفاقات بین آنها....
واقعا جملاتی که بین این ها گفته می‌شد خیلی زیبا بود انگار جملاتی که خیلی پررنگ در ذهن من بود را از ذهنم برداشته اند و در این کتاب نوشته بودند خیلی جملات زیبا بودند و حتی سوالاتی در این کتاب بود هم چالش بر انگیز بود واقعا می توانستم به سوال به مدت طولانی فکر کنم  و  در کل کتاب خیلی جذابی بود......