من قلم هاجر رزمپا را دوست دارم. شکل جزئیات‌پردازی‌اش شبیه این‌ چیزهایی نیست که در کتاب‌های آموزش نویسندگی، یاد آدم‌ها می‌دهند. جزئیاتی که می‌بیند، از دل نگاه تیزش می‌آید و این برای من همیشه رشک‌برانگیز بوده. چه آن‌‌وقت که دبیرستانی بودم و اینستاگرام جای بهتری بود و آنجا می‌نوشت، چه کمی بعد‌ترش که شروع کرد توی مجله‌ها نوشتن و چه حالا که اولین کتابش را چاپ کرده.
و با همهٔ این‌ها، این کتاب خیلی ناامیدم کرد. نه چون تکنیک نداشت، نه چون قلمش سخته نبود، نه چون فرم نمی‌فهمید، نه چون توصیفات بکر و نابی نداشت. اتفاقاً همهٔ این‌ها را داشت و با خواندنش آدم بهتر قصه‌نوشتن یاد می‌گرفت. از کتاب بدم آمد چون انگار نویسنده از پشت شیشه‌ای کبره‌بسته دنیا را می‌دید. سیاهی روی سیاهی، پایان‌هایی پر از ناکامی، شخصیت‌هایی که هیچ‌کدامشان قهرمان‌بودن بلد نبودند و قصهٔ هیچ‌کدامشان روشن تمام نمی‌شد و دنیایی که به‌وضوح مشخص بود در حال بد نویسنده خلق شده.
داستان‌های این مجموعه هر کدامشان انگار روی آدم یک سطل آب یخ خالی می‌کنند و ناامیدی نقطه مشترک اغلبشان است.

امتیاز: ٢.۵ از ۵ (چون تکنیک فقط نیمی از ماجراست.) 

        

          مجموعه داستان آن چنان تو اولین مجموعه داستانی هاجر رزم پا است
من این سبک داستان نویسی رو دوست دارم گرچه به نظرم گاهی متن برای یک اثر داستانی با پیچیده شدن روایت و رفت و برگشت های تاریخی نامنظم سخت خوان می شد.
شخصیت پردازی بسیار دلنشین آدم های توی داستان برای من خیلی جذاب بودند و توجه به گوشه های پنهان و شاید دم دستی یک شخصیت که تصویری دیدنی از آدم ها ایجاد می کند خیلی جذاب بود
مثل خاله وسواسی که لای موهای عروسک دنبال شپش می گشت
پسرک عاشق پیشه که در رقابتی با پوستر روی دیوار دنبال عشقش می گشت
پیرمرد کلید ساز که غریبگی خاصی با تکنولوژی دارد
و ...
اگر ادبیات مستور و مندنی پور را می پسندید از خواندن این داستان ها هم حتما لذت می برید
        

          آن‌چنان‌تر داستانی‌ست از زندگی‌های واقعی، با قلمی بسیار گیرا، که هیچ اتفاق خوبی توش نمیوفته! و این احساس سیاه‌نمایی به من داد.
ولی از قلمِ هاجر خیلی لذت بردم. برای اولین کتابش خیلی عالی بود.
        

          گاهی صداش رو حین خوندن قصه‌هاش می‌شنوم و گاهی هم باورم نمیشه که این کلمه‌ها رو از کجا آورده، ذات کتاب از اون کتاب‌هایی که نمیتونی بذاریش زمین اما آخر هر قصه یه شوکی بهت می ده که باید کتاب رو ببندی و کمی تامل کنی.
فکرم همچنان درگیر توتو است