چقدر خوندن این کتاب کوچولو لذت‌بخشه، چقدر خنده‌دار و در عین حال ناراحت کنندس. طنز تاریک این کتاب بی‌شباهت به نمایشنامه‌های آقای مکدونا نیست. و در آخر اینکه بنده موافقم که بهتره «یک فلاکت بدیهی را در نطفه خفه کرد» :)
        

          بکت بلده چیکار کنه.
پوچی زندگی رو میاره جلوی چشمت و حتی کاری می‌کنه که بهش بخندی. خنده‌ای که مزه‌ی دهنت رو تلخ می‌کنه. 
آخر کتاب ضربه‌ی نهاییش رو می‌زنه. زندگی ما  "در حالت معمولی" بیشتر از اینکه با خبر مرگ و اتفاقات ناگوار بگذره با ملالت می‌گذره. و اینو وقتی از دور ببینیم می‌فهمیم.