بعد از خوندنش فهمیدم در زمینه‌ی داستان و رمان بیشتر قبولش دارم . و فقط دو شعر این کتاب جذبم کرد . و البته اسم خود کتاب .
        

          در ستایش دست هایت
 >>>>>
وقتی دل دست‌هایم
تنگ می‌شود برای انگشتان کوچکت
آن ها را می‌گذارم برابر خورشید
تا با ترکیبی از کسوف و گرما
دوری‌ات را معنا می‌کنم.
.
در ستایش چشم‌هایت
>>>>>
دست خودشان نیست
وقتی از فرط معصومیت
با تابشی از جنس عشق
روح‌های ولگرد بعدازظهر را
بر نیمکتی سنگی
کشتار می‌کنند
چشم‌هایت.
        

          یقین پیدا کردم که از مصطفی مستور، هیچ‌وقت چیزی نخواهم خواند!
        

          It didn't suit my taste.
        

          در ستایش عشقی بی قاف:

شعر می‌گویم برای تو
تا کلمات کیف کنند
مست شوند
و بمیرند.

با اشعار و هنرنمایی و دلبری‌های قلم مصطفی مستور توی این کتاب میشه کیف کرد، 
ولی فقط میشه کیف کرد،
نه میشه مست شد 
و نه میشه مرد.
 همین‌.
        

          مدت های مدید بود که دست دوستی بود به رسم امانت
پسم داد و دوباره خواندمش
بار اول نمی دانم اگر ازم می پرسیدی، چه می گفنم
اما الان
سخت دوستش می دارم
در حدی که نمی دانم چرا بهش پنج نمی دهم...
این که چرا این قدر برایم دوست داشتنی است؟
دشوار است توضیحش...

" و من
-این حرف آخر نیست-
به ارتفاع ابدیت دوستت دارم
حتی اگر به رسم پرهیزگاری های صوفیانه
از لذت گفتنش امتناع کنم"

چقدر می فهممش...