درباره‌ی این کتاب یک نفر دیگر به نام فیلیپ د پاویا در همین گودریدز ریویوی خیلی خوبی نوشته که توصیه می‌کنم بخونید. نکات جالبترش را تکرار می‌کنم. یکی اینکه حدس می‌زنه این کتاب کار گوست‌رایتر باشه، یا نویسنده‌ی پشت‌پرده‌ای داشته باشه. دوم اینکه روایتی که استراو می‌ده تا جاهایی که به بررسی قضایای تاریخی می‌پردازه خیلی به‌نفع ایرانه و با روایت ما از تاریخ کاملاً هماهنگه. فیلیپ می‌گه برای آدم شاخصی در حد استراو و در این زمانه‌ی اینترنت که منابع برای همه در دسترسه، ارائه‌ی روایتی جایگزین می‌تونسته باعث آبروریزی بشه. این را از تغییر محسوس لحن کتاب، وقتی که به قضایای برجام می‌رسه، می‌شه فهمید. درحالی‌که کتاب در قسمت‌های تاریخی نگاهی حتی ضدامپریالیستی داره، وقتی به مذاکرات می‌رسه، یعنی جایی که دیگر مطالب مال خود جک استراو می‌شه، دیگه اون حالت ضدامپریالیستی را کمتر داره و لحن «اینگیلیسی‌ها»ی روباه‌صفت را پیدا می‌کنه. این نکته درباره‌ی روایتی هم که از جنگ افغانستان و به‌خصوص عراق می‌ده و سکوتی که درباره‌ی جنگ لیبی می‌کنه (با اینکه جاهایی اسم ایران و لیبی را کنار هم میاره) مشهوده. در آخر، همون‌طور که فیلیپ می‌گه، کتاب برای پیداکردن تصویری کلی از تاریخ دویست‌ساله‌ی اخیر مناسبه، ولی در جزئیات نمی‌شه روی اون تکیه کرد، چون تکیه‌اش یا روی منابع دست‌دومه یا منبعی ارائه نمی‌کنه. درواقع، «کار کار انگلیسی‌ها است» روایتی خوش‌خوان و عامه‌پسند (بدون بار منفی) است که می‌شه در عرض دو سه روز تمومش کرد، کاری که خودم هم کردم.
        

          بیشتر تاریخ معاصر ایران هست به روایت استراو. یک چهارم آخر کتاب اما به دوران وزارت خارجه خودش میرسه تا ۲۰۱۸. دو ستاره رو هم برای این بخش دادم که به خوندنش می‌ارزه‌. الباقی کتاب چیز تازه‌ای نداره. مثل همه مقامات غربی، بعد از اتمام دوره مسئولیت عموما به ادعاهای ایران مُهر تایید می‌زنن و لب به اعتراف باز می‌کنن. اعترافات استراو در این موارد بخصوص جنگ تحمیلی و کودتای ۲۸ مرداد هم‌ جالبه در نوع خودش.
        

          درود 
تا این جا که من خوندم ،و با توجه به نظر هایی که راجع به این کتاب خوندم متوجه شدم که کتاب صرفا برای آشنایی و مطالعه ای عادی هست و نه مطالعه ای مستند و تخصصی ، چون کتاب منبع برای گفته های خودش ارائه نداده و از طرفی به یک سری مسائل و گفته های کتاب نقد هایی از طرف خواننده ها وارد شده .
ارزش خواندن دارد اما ارزش استناد نه ، و در کل اگر اهل مطالعه کتاب های تاریخی و سیاسی هستید و کتاب های زیادی را خوانده اید ، بعید می‌دانم موضوع جدیدی در این کتاب پیدا کنید .
من احساس می‌کنم کتاب حالت ترحم آمیزی دارد نسبت به مردم ایران آن زمان و از طرفی از جایگاهی سخن می‌گوید که انگار پشیمان است و سعی دارد در این زمانه به جبران آن زمانه ها رفتاری دیگر نسبت به ایرانی ها داشته باشد که من شناخت خیلی زیادی از نخست وزیری جک استراو ندارم و نمی‌دانم واقعا چگونه برخوردی با ما ایرانی ها در دوره خودش داشته است .