به‌ هوش بودم از اوّل که دل به کَس نَسِپارم شمایل تو بدیدم، نه صبر ماند و نه هوشم :) #سعدی

به دوستی، که اگر زَهر باشد، از دستت چنان به ذوقِ ارادت خورم، که حلوا را

اسیر بند بلا را چه جای سرزنش است گرت معاونتی دست می‌دهد دریاب اگر چه صبر من از روی دوست ممکن نیست همی‌کنم به ضرورت چو صبر ماهی از آب تو باز دعوی پرهیز می‌کنی سعدی که دل به کس ندهم کُلُّ مُدِّعٍ کَذّاب

به رنج بردن بیهوده گنج نتوان برد که بخت راست فضیلت، نه زور بازو را