-از میان تیر و ترکش هایی که از بیخ گوشمان زوزه می کشیدند می دویدیم و تنها آرزویمان رسیدن به یک سنگر بود، همین. هرچه می دویدیم نمی رسیدیم. لامصب انگار راه را کش می دادند. یک لحظه با دیدن راهی که هرقدر قدم هایمان را بلندتر می کردیم طولانی تر می شد، فریاد زدم: یا حضرت زینب(س) ، یک سنگر نشانمان بده...