کلمه‌ها مهم‌اند. در این کتاب و کتاب《پسری که کلمه جمع می‌کرد》به نقش کلمه‌ها پرداخته شده ولی این کتاب‌ها به این اهمیتی که در جمله‌ی اولم نوشتم، نپرداخته‌اند و خب حق هم دارند!
        

          دو تا کتاب کودک خوب با عنوان اصلی the word collector داریم، یکیش کتاب "پسری که کلمه جمع می‌کرد" رینولدز و اون یکی هم همین کتاب لونای کلمه‌جمع‌کن. هر دو کتاب پر از امیدن و درباره‌ی قدرت کلمه‌ها برای تاثیرگذاری، کتاب رینولدز بیشتر روی تجربه‌ی شخصی پسرک با کلمه‌ها تمرکز کرده و در مقابلش کتاب ویمر بیشتر روی تاثیر اجتماعی کلمه‌ها.

پ.ن: موقع خوندن کتاب احتمالا کمی دچار مشکل میشید، کلمه‌ها و جمله‌ها انگار ریخته شدن وسط صفحه و باید سعی کنین اول و آخر متن رو پیدا کنین. اول فک کردم مشکل از صفحه آرایی کتابه، به آخر کتاب که رسیدم و دیدم در دو صفحه متن مرتب داستان رو نوشته فهمیدم سبک کتاب این بوده. توی نسخه ی اصلی نه تنها کلمه‌ها و جمله‌ها بهم ریخته نوشته شدن، بعضا حروف یک کلمه هم از هم جدا نوشته شده و خوندنش از خوندن نسخه‌ی فارسی خیلی سختتره
        

          《هو الحق》
کوتاه بود و شیرین و زیبا
۳۰آذر۱۴۰۰
        

          تصویرگری کتاب برام جالب نبود.متن هم خیلی درهم نوشته شده و خواندنش برای بچه ها سخته،هر چند انتهای کتاب داستان رو در دو صفحه مرتب نوشته 
        

          درباره‌ی جادوی کلمات، عالی بود
        

          کتاب می‌تواند یک هدیه خوب برای یک نوجوان یا بزرگسالِ عاشقِ نوشتن باشد. نقاشی‌ها و داستان کودک پسند نیست. متفاوت‌است و مدرن محسوب می‌شود. اما خب؛ کودک پسند نیست :)

قصه از قدرتِ کلمات می‌گوید. از قدرتِ تکان‌دهنده کلمات در جهان! من برای یک‌بار خواندن دوستش داشتم.
        

          لونا، دختر عجیبی در ان بالا بالاها، یک کلکسیونر کلمه بود!
اما روزی آمد که کلمه های خاص دیگری پیدا نمی کرد. انها غیب شده بودند!
اخر مردم انقدر سرشان شلوغ شده بود که دیگر کلمه‌ها برایشان مهم بود و کلمه های زیبا را هم حتی فراموش کرده بوند!
لونا به دنبال راه حلی برای این مشکل می رود. پس سراغ کلکسیون خاص کلماتش رفت.
یعنی با کلمه ها، می توان کاری کرد؟ مخصوصا با خاص ها و خیلی ویژه هاشان؟
        

          خودم به اندازه چهار ستاره دوستش داشتم. آن هم به خاطر خود کلمه ها و ارتباط پیچیده ای که همیشه باهاشان داشته ام!
ولی محمدرضا دو یا حداکثر سه تا شکلات بهش می دهد و به نظرم حق هم دارد!
        

          به امید روزی که «هر حرف ترانه ایست»...