آخاب به روایتی مهم‌ترین شخصیت رمان است. او به دنبال تعین نهایی و معنای واپسین و قطعیتی است که به زعم ملویل ابداً در جهان بی‌رنگ و بی‌اعتنای بیرون وجود ندارد... او در روز نخست تعقیب موبی دیک در پاسخ به استارباک که از شگون بد سخن می‌راند چنین می‌گوید: "اگر ایزدان صلاح بدانند با آدمی صریح سخن بگویند منت گذاشته، صریح سخن می‌گویند؛ نه اینکه سر تكان بدهند و نشانه شوم خاله زنک‌ها را تحویل بدهند."

تأکید بیش از حد بر حقیقت سوبژکتیو راه را بر بینا-سوبژکتیویته می‌بندد و بنا بر واژگانی که در شرح موبی‌دیک دیده‌ایم از گشودگی و حالگردی ممانعت می‌کند. در نتیجه این نسخه از مسیحیت به افرادی میدان می‌دهد که خودشان به همان خدای واحد خالق تبدیل می‌شوند و نیازی به اقناع دیگران و گفت وگو با آنان احساس نمی‌کنند.

استارباک خطاب به او [آخاب] بانگ برمی‌آورد که از این تعقیب بدفرجام بازگردد زیرا موبی‌دیک او را نمی‌جوید و این اوست که دیوانه‌وار پی موبی‌دیک را گرفته؛ و این سخن استارباک بی‌دلیل ،نیست زیرا موبی‌دیک بی‌توجه به آخاب و پی‌کواد از کشتی جلو می‌افتد و پیشاپیش آن شنا می‌کند انگار عزم کرده باشد با جنازه‌ای که بر دوش دارد «بگریزد» (ص ۷۳۴). این همان بی‌اعتنایی موبی‌دیک به آخاب و به عبارت دیگر على‌السويه بودن ما و نیاتمان برای جهان هستی است. آخاب می‌خواهد چشم در چشم موبی‌دیک بدوزد... اما موبی‌دیک اساساً وقعی به او نمی‌نهد و هرچه می‌کند از سر طبیعت خود می‌کند مثل همان گربه‌ای که گویی موش گرفته به دهان را تکان می‌دهد یا مثل تیری که از چله کمان رها شده یا مثل ماشین چمن‌زنی که نیزهٔ علف را درو می‌کند.