کنار تو تنهاتر شدم. از تو تا اوج تو، زندگی من گسترده است. از من تا من، تو گسترده‌ای. با تو بر خوردم، به راز پرستش پیوستم. از تو براه افتادم، به جلوۀ رنج رسیدم. و با این همه‌ای شفاف! و با این همه‌ای شگرفت! مرا راهی از تو بدر نیست. زمین باران را صدا می‌زند، من تو را. پیکرت را زنجیری دستانم می‌سازم، تا زمان را زندانی کنم. باد می‌دود، و خاکستر تلاشم را می‌برد. چلچله می‌چرخد. گردش ماهی آب را می‌شیارد. فواره می‌جهد: لحظۀ من پر می‌شود.

دود می‌خیزد ز خلوتگاه من. کس خبر کی یابد از ویرانه‌ام؟ با درون سوخته دارم سخن. کی به پایان می‌رسد افسانه‌ام؟ دست از دامان شب برداشتم تا بیاویزم به گیسوی سحر. خویش را از ساحل افکندم در آب، لیک از ژرفای دریا بی‌خبر. بر تن دیوارها طرح شکست. کس دگر رنگی در این سامان ندید. چشم میدوزد خیال روز و شب از درون دل به تصویر امید. تا بدین منزل نهادم پای را از درای کاروان بگسسته‌ام. گرچه می‌سوزم از این آتش به جان، لیک بر این سوختن دل بسته ام. تیرگی پا می‌کشد از بام‌ها: صبح می‌خندد به راه شهر من. دود می‌خیزد هنوز از خلوتم. با درون سوخته دارم سخن..!

چرا می‌گویند:اسب حیوان نجیبی است،کبوتر زیباست ؟ و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست ؟ گل شبدر چه کم از لاله ی قرمز دارد ؟ چشم ها را باید شست ، جور دیگر باید دید .