انسان، نابینا، هزاربار بهتر از آنکه چشمانی بی‌روح، بی‌گذشته، و بی‌عاطفه امّا دقیق و تیزبین داشته‌باشد. انسانِ نابینا، روحِ بلندپروازِ پنهان‌کاری دارد؛ امّا انسان، با چشمانی سرد، روح ندارد؛ و انسان، بدون چشم‌هایی مملو از روح، اصولاً انسان نیست...

آخر چگونه ممکن است چنین جهان گندیده‌یی را، بدون هیچ معجزه‌یی، از گندیدگی نجات‌داد؟